آیا دایناسور‌ها باعث کوتاهی عمر بشر شدند؟

زی‌سان: یک دانشمند دانشگاه بیرمنگام اخیرا از فرضیه‌ای پرده برداشت که بر مبنای آن تسلط بیش از یکصد میلیون ساله دایناسور‌ها بر سیاره زمین طوری روی پستانداران تاثیر گذاشت که تلاش‌های تکاملی آن‌ها را به جای داشتن عمر طولانی روی تولید مثل سریع متمرکز کرد، و بدین ترتیب باعث کوتاه شدن عمر بشر شد.

به گفته ژائو پدرو دِ ماگالیاس میکروبیولوژیست، فشار تکاملی طولانی‌مدت بر روی پستانداران اولیه برای تولید مثل سریع منجر به از بین رفتن یا غیرفعال شدن ژن‌ها و دیگر مسیر‌های مرتبط با عمر طولانی در آن‌ها شد، که عدم وجود صفات احیاکننده در پستانداران از این فرضیه پشتیبانی می‌کند.

اگرچه انسان‌ها به همراه فیل‌ها و نهنگ‌ها نسبت به دیگر پستانداران عمر طولانی‌تری دارند، اما عموم پستانداران کماکان تحت محدودیت‌های ژنتیکی زندگی می‌کنند که قدمت آن به دوران دایناسور‌ها می‌رسد. در آن دوران، هنگامی که دایناسور‌ها شکارچیان برتر سیاره زمین بودند، پستانداران به‌طور کلی موجوداتی کوچک بدوند و عمری کوتاه داشتند.

ماگالیاس با استناد به فرآیند پیری بیولوژیک بسیار کندتر خزندگان و دیگر جانداران نسبت به پستانداران، فرض می‌گیرد که در دوره مزوزوئیک پستانداران ژن‌های مربوط به عمر طولانی را از دست دادند یا آن‌ها را غیرفعال کردند. این انتخاب تکاملی کماکان روی نحوه پیر شدن نسبتا سریع انسان تاثیر می‌گذارد.

این میکروبیولوژیست همچنین استدلال می‌کند که از دست دادن آنزیم‌های ترمیمی در دوران مزوزوئیک، توانایی بسیاری از پستانداران در ترمیم آسیب‌های جسمی خود را محدود می‌کند.

مثلا، بسیاری از پستانداران فاقد آنزیم‌هایی هستند که پوست‌شان را پس از قرار گرفتن در معرض نور ماوراء بنفش و سوختن احیا می‌کند. همچنین، برعکس خزندگان، عموم پستانداران هنگامی که دندانی را از دست می‌دهند، دیگر نمی‌توانند آن را جایگزین کنند.

ماگالیاس تاکید می‌کند که دنیای جانوران نمونه‌های چشمگیری از توانایی ترمیم و بازسازی را نشان می‌دهد، اما داشتن این توانایی برای پستانداران اولیه که معمولا در کوتاه‌مدت خوراک دایناسور‌های بزرگ شکارگر می‌شدند، غیرضروری بود.