با نزدیک شدن فیلیپه نیستروم، تشویق طرفداران شدت می‌گیرد. او با فاصله زیادی نسبت به رقبا به بالای تپه می‌رسد، زیر آفتاب زمستانی می‌ایستد و از جمعیت تشکر می‌کند و در ادامه بیشتر تشویق می‌شود. برای رسیدن به این لحظه، نیستروم علاوه بر مسیر مشکل و گل‌آلود مسابقه در جنوب هلند، سختی‌های بسیاری در زندگی خود، از جمله بی‌خانمانی، اعتیاد و افسردگی منجر به خودکشی را پشت سر گذاشته است. او مصمم است داستان خود را برای کسانی که مانند او گرفتار اعتیاد و افسردگی باشند، در میان بگذارد و به آنها کمک کند.
نیستروم متولد کاستاریکا است، پدرش از اهالی این کشور و مادرش یک امدادگر آمریکایی بود. به دلیل شغل مادرش، اغلب توسط افراد مختلفی نگهداری می‌شد و به همین دلیل در دوران کودکی، آسیب‌های فروانی دید و بسیار آسیب‌پذیر شد.
نیستروم که خاطرات تلخ بسیاری از کتک‌هایی که خورده است و همچنین آزارهای جنسی دوران کودکی دارد، می‌گوید: «هشت سال اول زندگی‌ام را فقط در وحشت گذراندم. هر بار که در باز می‌شد، نمی‌دانستم قرار است چه اتفاقی بیافتد. کاملاً درمانده بودم و نمی‌دانستم چه کار کنم.»
وقتی بزرگتر شد، سوءاستفاده‌ها متوقف شدند، اما اثرات آنها باقی ماند. او بی دست و پا و گوشه‌گیر شده بود و اغلب در خانه دعوا و درگیری داشت و در مدرسه اذیت می‌شد.
تنها زمانی که در زمین ورزش و مشغول فوتبال یا ژیمناستیک بود، احساس راحتی می‌کرد. به قول خودش: «هر چیزی که من را از خانه دور نگه می‌داشت، آرامم می‌کرد».
در اواخر نوجوانی یک فوتبالیست خوب شده بود و فکر می‌کرد می‌تواند به صورت حرفه‌ای ادامه دهد. اما مصدومیت مانع شد و اجباراً رویای خود را رها کرد.
او می‌گوید: «نمی‌دانستم چه خواهد شد، هر کاری از دستم بر می‌آمد، در فوتبال و ورزش انجام داده بودم تا اتفاق خوبی بیافتد. اما همه چیز از دست رفت.»
نیستروم در حالی که با ناامیدی و افسردگی دسته و پنجه نرم می‌کرد، راهی را آغاز کرد که زندگی‌اش را برای همیشه تغییر داد.
نیستروم در نوجوانی، همراه با پدربزرگش قبل از شروع یک مسابقه دو؛ یکی از ورزش‌های مورد علاقه‌اش
نیستروم در اواخر نوجوانی بیشتر وقت خود را صرف حضور در مهمانی و نوشیدن مشروب و مصرف مواد می‌کرد و به این ترتیب پذیرشی که همیشه به آن نیاز داشت را بدست می‌آورد.
او می‌گوید: «از یک نوجوان منزوی و نه چندان محبوب، تبدیل شدم به کسی که همه من را روح مهمانی‌ها می‌دانستند و دعوت می‌شدم برای همراهی آنها در نوشیدن و مصرف مواد.»
آن جوان آسیب دیده از آزار و اذیت دوران کودکی، حالا راه فراری یافته بود، راهی که برای بیشتر مردم تفنن بود، اما برای او تبدیل به اعتیاد شده بود.
کمی بعد در مرکز تماس یک بنگاه شرط‌بندی آمریکایی مشغول به کار شد. در محیط کار هم مانند کلوپ‌هایی که می‌رفت، به مصرف مواد مخدر و الکل ادامه داد.
نیستروم می‌گوید: «در ابتدا، مصرف یک گرم کوکائین برای یک یا دو هفته، طول می‌کشید. اما کم کم مصرفم بیشتر شد و در محیط کار مرخصی ساعتی می‌گرفتم تا مصرف کنم.»
نیستروم به یاد می‌آورد که یکی از همکارانش به او هشدار داد که کوکائین «مرگ سفید» است. اما او اهمیتی نداد، تا اینکه سال‌ها بعد، وقتی در خیابان افتاده بود، متوجه شد همکارش درست می‌گفته است.
نیستروم می‌خواست مقابل وسوسه مقاومت کند، اما هر بار تسلیم می‌شد: «مغزم می‌گفت امروز نباید مواد مصرف کنم، اما بدنم بی‌اختیار از آپارتمان به سمت تلفن عمومی می‌رفت تا با فروشنده مواد تماس بگیرم.»
کم کم توهم او شروع شد و صداهایی می‌شنید. تصور می‌کرد در خیابان او را تعقیب می‌کنند و در خانه‌اش شنود و دوربین‌هایی به صورت مخفیانه نصب کرده‌اند تا او را تحت نظر داشته باشند: «خیلی وحشتناک بود. کاملاً ارتباطم را با واقعیت از دست داده بودم.»
او دیگر علاقه‌ای به کار نداشت و آخرین شغلش را هم از دست داد و ناگهان بی‌خانمان شد. بیش از یک سال در کوچه پس کوچه‌ها می‌خوابید، گدایی می‌کرد و در آشغال‌ها به دنبال غذا می‌گشت و از روزنامه‌های باطله برای گرم کردن خودش استفاده می‌کرد.
او می‌گوید: «به یاد دارم که به روزنامه‌ای نگاه می‌کردم و در صفحه اخبار ورزشی عکس‌هایی از بچه‌هایی که با آنها فوتبال بازی می‌کردم دیدم که وارد تیم ملی شده بودند.»
نیستروم بیشتر از یک سال در خیابان زندگی کرد و وقتی دید راهی برای رهایی از اعتیاد و احساس گناه جدایی از زنی که از او باردار بود و پسرش را قبل از تولد رها کرده بود، تصمیم گرفت به زندگی خود پایان دهد.
در گذشته هم چندین بار تلاش کرده بود خودکشی کند، اما این بار، در ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۲ دیگر مطمئن بود.
«با روشن شدن هوا، شروع به گدایی کردم و توانستم پول لازم برای خرید مواد مخدر کافی برای خودکشی را بدست آورم. سال‌ها بود برای هیچ کاری این اندازه تلاش نکرده بودم و امکان نداشت موفق نشوم.»
«به یک فروشگاه لباس دست دوم رفتم و یک شلوار جین و پیراهن دزدیدم، نمی‌خواستم من را در لباس‌های ژنده پیدا کنند. با اندک پولی که داشتم اتاقی در یک متل ارزان قیمت گرفتم که بتوانم دوش بگیرم تا وقتی من را پیدا می‌کردند تمیز باشم.»
«به یاد دارم چشمانم را که باز کردم، دو پرستار را مقابلم دیدم. ترکیبی از احساسات خشم، ترس و اندوه داشتم، چون نمی‌خواستم زنده بمانم.»
«سعی کردم دعوا کنم اما آن مرد من را در آغوش گرفت. اولین باری بود که نمی‌دانم بعد از چند سال یکی من را در آغوش گرفته بود و گفت: همه چیز خوب می‌شود. نمی‌دانم چگونه، اما خوب خواهد شد.»
جان نیستروم توسط مسئول پذیرش متل پیدا شد و پس از تماس با اورژانس، نجات یافت.
قبل از آخرین اقدام به خودکشی، قسم خورده بود که این پایان کار است و اگر دوباره زنده بماند، هر کاری برای تغییر لازم است انجام خواهد داد. او می‌گوید: «بالاخره فهمیده بودم باید چه کار کنم و کجا باید بروم.»
او به یک مرکز توانبخشی در سن خوزه رفت که قوانین سخت‌گیرانه‌ای داشت. غذا و جای خوابش فراهم بود، اما اگر از قوانین پیروی نمی‌کرد یا لغزش می‌داشت، جایش دوباره خیابان و تنهایی بود.
نیستروم می‌گوید: «امروز به خاطر آن افراد زنده‌ام. دردهای ناشی از ترک مواد و وسوسه مداوم را به یاد دارد. اما ثابت‌قدم به راه خود در رسیدن به یک زندگی متفاوت ادامه می‌دهم.»
پس از شش ماه توانبخشی، نیستروم با زنی از پورتلند در آمریکا آشنا شد و تصمیم گرفت با او به اورگان برود. رابطه آنها چندان دوام نیاورد. اما به کاری که در آنجا پیدا کرده بود ادامه داد. او در ده سال گذشته، به‌عنوان مترجم بیماران اسپانیایی‌زبان مشغول به کار است.
از همان شیفت اول، وقتی به یک زن گواتمالایی که به تازگی نوزادش را از دست داده بود، کمک کرد، متوجه شد راهی برای کمک کردن و ادای دین خود به جامعه پیدا کرده است.
نیستروم دوباره با پسرش ارتباط برقرار کرد. او قبلاً هم یک بار و قبل از رفتن به آمریکا به دیدن او رفته بود.
او می‌گوید: «نمی‌دانم چقدر حرفم را می‌فهمید، اما به او گفتم ببین مرد، من واقعاً بهم ریخته‌ام و به‌عنوان یک پدر شکست خورده‌ام. چون هیچ وقت در کنارت نبوده‌ام.»
«اما تا آخر عمرم، هر کاری از دستم بر می‌آید انجام خواهم داد تا مطمئن شوم هر چه نیاز داری، داشته باشی. نمی‌دانستم چگونه قرار است این کار را انجام دهم و اصلاً آیا می‌توانم یا نه. اما این قول را به او دادم.»
نیستروم برای بازپرداخت دین خود به پسرش به شدت کار کرد.
او می‌گوید: «در یکی دو سال اول فقط کار می‌کردم و کار. هیچ وسوسه‌ای نداشتم، چون اصلاً وقتش را نداشتم.»
کمی بعد، نیستروم متوجه شد که به چیزی فراتر از کار نیاز دارد. او فوتبال را امتحان کرد، اما اشتیاق قدیمی دیگر وجود نداشت. او ورزش سه‌گانه را امتحان کرد، ولی از شنا متنفر بود.
اما نیستروم در دوچرخه سواری بسیار خوب بود و با اینکه گاهی شرکت‌کنندگان بیست سال از او جوانتر بودند، توانست در عرض یکسال از رده مبتدی به بالاترین سطح مسابقات آماتوری صعود کند.
شاید آنچه نیستروم تا به آن لحظه به دست آورده بود، یعنی زندگی دوباره، ارتباط با پسرش، بهبودی، شغلی که به آن متعهد بود همراه با دوچرخه سواری و یک زندگی اجتماعی رضایت بخش برای بیشتر مردم کافی به نظر می‌رسید.
اما نیستروم مانند مردم عادی به این‌ها راضی نبود و به همین دلیل ورزش را جدی‌تر گرفت تا به پسرش تأثیر باور و کار و تلاش را نشان دهد.
نیستروم می‌گوید: «می‌توانم سه یا چهار بار در سال به کاستاریکا بروم، اما همیشه نمی‌توانم در کاستاریکا باشم. بنابراین دنبال راهی بودم به پسرم یاد بدهم که هرگز از رویاهایش دست نکشد.»
در سال ۲۰۱۹، نیستروم وارد مسابقات قهرمانی مسابقات جاده‌ای ملی کاستاریکا شد و مقام قهرمانی را بدست آورد. در لحظه قهرمانی تنها به فکر پسرش بود: «شاید برای اولین بار در زندگی احساس کردم، باعث افتخار او شده‌ام.»
پس از آن، متوجه شد که بهتر است داستان زندگی خود را برای همه تعریف کند تا بتواند به این وسیله به دیگران و همچنین پسرش کمک کند.
در ادامه نیستروم به دنبال چالش دیگری بود و آن را در «سایکلوکراس» یافت. رشته‌ای که در آن دوچرخه‌سواران در یک مسیر سخت و ناهموار از میان گل و لای و شن، روی تپه‌های شیب‌دار و پیچ‌های تنگ مسابقه می‌دهند. این رشته در هر شرایط آب و هوایی برگذار می‌شود.
نیستروم ابتدا از آن متنفر بود: «سرد و خیس و گل آلود بود و موانع بسیاری در مسیر بود.»
اما با توجه به اینکه قرار بود مسابقات قهرمانی جهان سایکلوکراس در سال ۲۰۲۲ در آمریکا برگزار شود، بهترین فرصت برای انتقال پیام او بود.
با وجود این که این رشته در کاستاریکا وجود نداشت، با فدراسیون دو و میدانی این کشور لابی کرد تا در این رویداد شرکت کند. در نهایت، پس از اینکه متعهد شد تمام سرمایه لازم را خودش جمع‌آوری کند، به او اجازه دادند تا با پوشیدن لباس تیم ملی، اولین طعم رقابت‌های بین‌المللی را بچشد.
نتیجه البته مطلوب نیستروم نبود و در مسابقه با نخبگان این رشته در جایگاه آخر قرار گرفت. اما توانست وارد رده‌بندی این رشته شود و در پایان مسابقه هم فرصت یافت داستان خود را برای دیگران تعریف کند.
نیستروم می‌گوید: «اگر کسی از من انتظار نتیجه‌گیری و قهرمانی در این مسابقات را داشته باشد، نشان می‌دهد چیزی از دوچرخه سواری نمی‌داند.»
«البته موضوع این نیست. من چهل سالم است و روزی دوازده تا پانزده ساعت و حتی گاهی هجده ساعت کار می‌کنم تا بتوانم سرمایه لازم برای حضور در بالاترین سطح مسابقات را با درآمد خودم تامین کنم.»
تعهد و داستان خارق‌العاده زندگی‌اش حمایت‌های بسیاری برای او به همراه آورده و باعث شده اجازه یابد در سه مسابقه مهم این رشته، از جمله بلژیک و هلند، شرکت کند.
نیستروم می‌گوید: «واقعاً این اندازه حمایتی که طرفداران از من می‌کنند، باورنکردنی است. آنها پول و وقت خود را صرف می‌کنند تا بیایند و بهترین‌ها را ببینند. اما در این میان من را تشویق می‌کنند و بسیار از آنها متشکرم.»
«به‌ویژه می‌خواهم از سایر شرکت‌کنندگان در این مسابقه تشکر می‌کنم، زیرا کاملاً حق دارند بپرسند این مرد اینجا چه کار می‌کند؟ اما در عوض آنها من را کنار خود پذیرفته‌اند. این برای من بزرگتر از هر نتیجه‌ای است.»
این احترام زمانی نشان داده شد که نیستروم در پایان سال گذشته درگیر حادثه‌ای با ماتیو فان درپول، قهرمان چندگانه جهان شد.
نیستروم پس از توقف برای گرفتن سلفی با هواداران، به طور تصادفی سر راه فان درپول قرار گرفت و این دوچرخه‌سوار هلندی مجبور شد او را هل دهد و راه را باز کند.
برخورد او انبوهی از نظرات منفی را در پی داشت، اما فان در پول، فرد شماره یک جهان خیلی شفاف گفت که نیستروم نباید لحظه‌ای از رویای خود و تلاشش دست بکشد.»
روزی شکست خورده بود، اما حالا به سختی می‌توان تصور کرد که زیر بار ناامیدی خم شود. .
او گذشته خود را خجالت آور می‌داند، اما آن را فراموش نمی‌کند و به شوخی اعتراف می‌کند که بین تعهدی که اکنون به دوچرخه سواری دارد و اعتیاد قبلی‌اش به مواد مخدر و الکل، رابطه‌ای هرچند دور، وجود دارد.
«قبلاً تمام پولم را خرج می‌کردم تا وزن بیشتری از مواد بخرم. حالا تمام پولم را صرف ورزش می‌کنم تا وزن بیشتری از دست بدهم.»
او محبوبیت بسیاری در بین هواداران بدست آورده و بیش از یک ساعت طول می‌کشد تا از مسیر مسابقه خارج شود، زیرا مجبور است مرتب برای سلفی گرفتن و گپ زدن با هوادارانش توقف کند.
او که تلاش می‌کند تا خوشبختی امروز خود را با دیگران به اشتراک بگذارد و زندگی آنها را تغییر دهد، می‌گوید: «در جایی خارج از اینجا، شاید کسی باشد که مثل گذشته من عذاب بکشد و امیدوارم از این راه پیامم را به گوش او برسانم.»
منبع: بی بی سی
سایر اخبار
غیر قابل انتشار: ۰ | در انتظار بررسی: ۰ | انتشار یافته:
پرطرفدار