زیسان: قطر تیمی است که از نظر فیزیکی و فشردگی گروهی، حفظ توپ و در پی آن اجرای «کانتر-پرسینگ» در سطح ژاپن نیست.
به این ترتیب ایران مقابل قطر، دچار مشکلات فنی نیمه اول مقابل ژاپن نخواهد شد و مجبور نیست برای دور نگه داشتن قطر از حفظ توپ در نیمه ایران، به بازی بلند رو بیاورد.
اتفاقا در این بازی ایران آرامش و فضای مناسبی برای بازیسازی از عقب زمین و انجام پاسکاری متوالی را خواهد داشت؛ چیزی که چند ماه قبل در جریان پیروزی چهار بر صفر ایران مقابل قطر در تورنمنت اردن هم دیده بودیم.
ایران در آن بازی یک گل خود را روی بازیسازی از عقب زمین زد؛ در آن صحنه مهدی طارمی تا نیمه زمین خودی عقب کشید؛ از مدافعان ایران پاس دریافت کرد و سپس حمله ایران را راه انداخت. هرچند سرمربی قطر دیگر کارلوس کیروش نیست، اما این خصیصه در ذات بازیکنان قطر است، که به اندازه ژاپنیها و کره ایها روی بازیکن صاحب توپ فشار نمیگذارند.
به این ترتیب ایران میتواند روی زمین و با پاسهای متوالی به دروازه قطر برسد و برای اجرای چنین برنامهای، طارمی میتواند یک مهره کلیدی باشد. بنا بر این بعید است او بیرون از ترکیب بماند.
اما چه چیزی در شکل بازی قطر متفاوت از ژاپن و خطرناک برای ایران است؟ مهمتر از هر چیز، انتقال طولی و سریع از دفاع به حمله و وسواس بسیار کم در اجرای این برنامه در مقایسه با ژاپن.
تیم هاجیمه موریاسو نیاز داشت از فوتبال خودش لذت ببرد. بازیکنان تیم ژاپن علاقه داشتند که با پاسهای زیاد از عقب زمین و به خصوص چرخاندن توپ در کانالهای مرکزی، به دروازه حریف نزدیک شوند. در تیم قطر، اما این وسواس در سبک بازی دیده نمیشود.
بعضی حملات این تیم با حداقل لمس توپ و تعداد پاس شکل میگیرد و بازیکنانی مثل اکرم عفیف و علی معز آماده هستند که حمله تیمشان را با یک حرکت پا به توپ چند متری اطراف محوطه جریمه حریف، به نتیجه برسانند.
ایران در مرحله گروهی مقابل حملات فلسطین و هنگ کنگ، که این جنس حملات بود، چند بار دچار مشکل شد.
با همه اینها، اگر بخواهیم توان دو تیم را مقایسه کنیم، ایران با توجه به توان بالاتر فیزیکی و مهارتهای تکنیکی، در صورت برتری در مالکیت توپ و بازی با توپ بین خطوط، یعنی با طرح تاکتیکی و شکل فوتبالی متفاوت نسبت به بازی با ژاپن، شانس بیشتری برای رسیدن به فینال، در مقایسه با قطر دارد.