مگی اسمیت: حضوری نافذ بر صحنه تئاتر و پرده سینما

مگی اسمیت طیفی باورنکردنی از نقش‌ها را به شکلی استثنایی و واقع‌گرایانه ایفا کرد و ستایش کارگردانان و بازیگران فراوانی را برانگیخت.

در مورد او گفته‌اند که هیچ نقشی را دست کم نمی‌گرفت و هنگام تمرین، زمانی که سایر بازیگران مشغول استراحت بودند، در اطراف صحنه قدم می‌زد.

در حرفه‌ای که به نداشتن ثبات و اطمینان به آینده شهرت دارد، طولانی بودن دوران کارش قابل توجه است.

او اولین نقش خود را در سال ۱۹۵۲ ایفا کرد و شش دهه بعد همچنان مشغول به کار بود و از یک ستاره پرشور به یک گنجینه ملی تبدیل شد.

مارگارت ناتالی اسمیت در ۲۸ دسامبر ۱۹۳۴ در شهر ایلفورد، منطقه اسکس انگلستان، متولد شد. پدرش متخصص آسیب‌شناسی بود.

با نزدیک شدن جنگ دوم جهانی، خانواده‌اش به آکسفورد نقل مکان کردند و مگی جوان در این شهر به مدرسه دخترانه رفت.

کارش در تئاتر را به عنوان یک کارآموز و بازیگر ذخیره با استعداد و برخوردار از سرعت یادگیری در گروه بازیگران آکسفورد شروع کرد، اما هرگز در آنجا روی صحنه نرفت، زیرا هیچیک از بازیگران گروه هیچوقت بیمار نشدند.

گروه او در سال ۱۹۵۵ به تئاتری کوچک در لندن نقل مکان کرد. آنجا بود که مگی اسمیت توجه یک تهیه‌کننده آمریکایی به نام لئونارد استیلمن را به خود جلب کرد.

استیلمن او را برای ایفای نقشی در نمایشنامه «چهره‌های نو» انتخاب کرد. این نمایش در ژوئن ۱۹۵۶ در برادوی نیویورک روی صحنه رفت.

در اواسط دهه ۱۹۶۰ او یک بازیگر حرفه‌ای تئاتر بود

او در میان بازیگران تازه‌کار این نمایشنامه به عنوان هنرپیشه‌ای برجسته درخشید و پس از بازگشت به لندن، بازیگری در نقش مقابل کنث ویلیامز در رشته نمایش‌های «در کاهوی من شریک شو» به او پیشنهاد شد.

اولین بازی سینمایی‌اش در فیلم «کودکی در خانه» در سال ۱۹۵۶ نقشی کوچک بود و نامش در فهرست بازیگران دیده نمی‌شد.

دو سال بعد در نمایشنامه ملودرام «جایی برای رفتن نیست» ایفای نقش کرد و در سال ۱۹۵۸ نامزد دریافت جایزه بفتا برای بهترین بازیگر تازه‌کار شد.

در این نمایشنامه، نقش دختری را بازی کرد که به یک محکوم فراری پناه می‌دهد.

نشریه تایمز، در توصیف نقش او در موفقیت «مری مری» در لندن در سال ۱۹۶۳، گفت که او «فرشته نجات این کمدی کم جان برادوی» بود.

نخستین اسکار

مگی اسمیت در بازی در نقش مقابل ریچارد برتون در فیلم وی‌آی‌پی تقریبا بیش از این هنرپیشه سرشناس اهل ولز درخشید و کمابیش جای او را به عنوان جذاب‌ترین بازی فیلم گرفت.

یکی از منتقدان فیلم خاطرنشان کرد که «وقتی مگی اسمیت روی صفحه است، تصویر حرکت می‌کند» و پس از آن بود که برتون با شوخی بازی او در این فیلم را «دزدی بزرگ» توصیف می‌کرد.

در سال ۱۹۶۳، لارنس اولیویه ایفای نقش دزدمونا در مقابل خود به عنوان اتللو در اجرای این نمایشنامه در تتاتر ملی را به مگی اسمیت پیشنهاد کرد. دو سال بعد این اجرا با همان بازیگران به صورت فیلم تهیه شد و مگی اسمیت به خاطر بازی در آن نامزد دریافت جایزه اسکار شد.

اما نقشی که شهرت بین‌المللی را برای او به ارمغان آورد، در سال ۱۹۶۹ و زمانی بود که او در فیلم «شکوفایی خانم جین برودی» نقش معلمی را بازی کرد که قطعا معلمی سنت‌شکن بود.

نقش جین برودی در کنار همسر آینده‌اش رابرت استفنز برای او جایزه اسکار را به ارمغان آورد

این نقش برای او اسکار بهترین بازیگر زن را به ارمغان آورد.

بعدا با بازیگر نقش مقابل خود، رابرت استفنز، ازدواج کرد.

بیشتر بخوانید:

مگی اسمیت درگذشت؛ ستاره «هری پاتر» پس از ۷۰ سال فعالیت درخشان چشم از جهان فروبست

مگی اسمیت دو سال دیگر به همکاری با تئاتر ملی ادامه داد و دراین مدت از جمله در نقش خانم سولن در کمدی کلاسیک «خدعه‌گری زیبارو» در لس آنجلس بازی کرد.

او پس از بازی در نقش خاله آگوستا در فیلم جورج کوکور به نام «با عمه من» در سال ۱۹۷۲، نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد.

در سال ۱۹۷۵ از استفنز جدا شد و یک سال بعد با بورلی کراس، نمایشنامه‌نویس، ازدواج کرد. با او به کانادا نقل مکان کرد و چهار سال با یک گروه بازیگری همکاری داشت. در این زمان نقش‌های سنگین‌تری را در نمایشنامه‌های مکبث و ریچارد سوم از آثار شکسپیر ایفا کرد.

یکی از منقدان در ارزیابی کار او در ایفای نقش لیدی مکبث نوشت که مگی اسمیت «شخصیت سرزنده خود را با یک نقش پرجاذبه ادغام کرده است.»

علیرغم موفقیتش، همیشه در مورد دستاوردهایش متواضع بود و به‌سادگی بیان می‌کرد که «به مدرسه رفتم، می‌خواستم بازیگر شوم، شروع به بازیگری کردم و هنوز هم بازیگری می‌کنم.»

او با بازی در کنار پیتر اوستینوف در فیلم «قتل بر روی نیل» در سال ۱۹۷۸ و در نقش دیانا بری در «سوئیت هتل در کالیفرنیا» کار نیل سایمون در همان سال به نقش‌پردازی در سینما ادامه داد.

بازی مگی اسمیت در نقش بتسی تروتوود در اقتباس بی‌بی‌سی از دیوید کاپرفیلد ستایش منقدان را برانگیخت

مگی اسمیت دهه ۸۰ شاهد اجرا‌های سینمایی به‌یاد‌ماندنی و جوایز بیشتری از جمله بفتا به خاطر بازی در «مهمانی خصوصی» و «اتاقی با یک منظره» بود که دومی برای او جایزه گلدن گلوب و نامزدی اسکار را هم به ارمغان آورد؛ و بفتا‌های بیشتری در راه بود: ابتدا برای تصویر او از شخصیت یک زن الکلی سالخورده در «شور تنهایی جودیت هرن» و سپس برای «بستری در میان عدس»، از مجموعه «سر‌های سخنگو» ساخته آلن بنت برای بی‌بی‌سی.

سال ۱۹۸۷ سال بازگشت او به صحنه تئاتر با نمایشنامه «لتیس و لاوج» در تئاتر گلوب در لندن بود که بعدا در نیویورک هم روی صحنه رفت. اما کار او در این نقش‌ها پس از تصادف با دوچرخه و اینکه به جراحی چشم نیاز داشت مدتی متوقف شد.

او سرانجام کار پس از یک وقفه دوازده ماهه اجرای لتیس و لاوج را دوباره از سر گرفت و اجرای آن در نیویورک جایزه تونی را برای او به همراه اشت.

ایفای نقش در هری پاتر

در سال ۱۹۹۰ نشان «بانوی امپراتوری بریتانیا» و لقب «دیم» را از ملکه بریتانیا دریافت کرد. یک سال بعد، در نقش وندی پیر در فیلم هوک ظاهر شد که استیون اسپیلبرگ پس از پیتر پن تهیه کرد.

فیلم‌های دیگر او شامل «نمایش خواهران»، در کنار ووپی گلدبرگ، و «باغ مخفی» بود که برای آنها نامزد دریافت جایزه بفتا شد.

قرن ۲۱ برای او با نامزدی جوایز بفتا و امی به خاطر ایفای نقش بتسی تروتوود در دیوید کاپرفیلد ساخته بی‌بی‌سی فرا رسید. یک سال بعد، در نقش پروفسور مک گوناگال در فیلم «هری پاتر و سنگ فیلسوف» ظاهر شد، و این نقشی بود که در تمام فیلم‌های بعدی هری پاتر ایفا کرد.

نقش او در هری پاتر او را به نسل جدیدی از طرفداران فیلم معرفی کرد

بر اساس گزارش‌ها، او تنها بازیگری بود که جی کی رولینگ، نویسنده هری پاتر، مشخصا خواسته بود در فیلم‌های هری پاتر بازی کند و کمی از خصوصیات خانم جین برودی را به هاگوارتز بدهد.

در سال ۲۰۰۴ مگی اسمیت همراه دوست و همکار دیرینه خود جودی دنچ در درام ملایم «زنان بنفش‌پوش» ظاهر شد.

نیویورک تایمز در مورد بازی آنها نوشت که اسمیت و دنچ «درست مانند گربه‌های خانگی که در یک شب بارانی و بادگیر در لحافی گرم فرو می‌روند، در نقش خود غرق می‌شوند.»

زخم زبان درمرکز شهر

دو سال بعد، او نقش «کنتس ترنتهام در پارک گاسفورد» را ایفا کرد که برداشت رابرت آلتمن از ماجرای قتل در یک خانه اشرافی بود.

بازی او لذتبخش بود، همراه با فخرفروشی و زخم زبان استادانه به خصوص به آقای نوولو به خاطر ناکام بودن فیلمی که ساخته بود.

این نقشی بود که او کمابیش در نقش بیوه کنتس گرانتام در مجموعه تلویزیونی «قصر داونتون ابی» ساخته شبکه تلویزیونی آی‌تی‌وی تکرار کرد.

یک بار خودش گفت: «درست است که من آدم‌های احمق را تحمل نمی‌کنم، اما از نظر آنها هم من قابل تحمل نیستم؛ بنابراین من هم استاد زخم زبان هستم و شاید به همین دلیل است که در ایفای نقش خانم‌های مسن افاده‌ای و گزنده موفق هستم.»

او تا سال ۲۰۱۵ در کنار دیگر بازیگران داونتون ابی ماند تا اینکه سریال در نهایت به پایان رسید و او توانست در دو فیلم در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۲ بازی کند.

در سال ۲۰۰۷، هنگام فیلمبرداری «هری پاتر و شاهزاده دورگه» پزشکان تشخیص دادند که به سرطان پستان مبتلا است. بعد از دو سال پزشکان به او گفتند که درمان شده است.

علیرغم اینکه پس از بیماری احساس ضعف می‌کرد، ایفای نقش در آخرین فیلم هری پاتر را پذیرفت و برای بازی در فیلم «بهترین هتل مریگولد غیرعادی» در سال ۲۰۱۲ نامزد دریافت جایزه بفتا شد.

او در سال ۲۰۱۵ در فیلم «بانوی ساکن ون»، که بر اساس داستان واقعی مری شپرد تهیه شده بود، بازی واقعا اثرگذاری داشت.

در این فیلم، او نقش زنی مسن را ایفا کرد که ۱۵ سال در یک ون فرسوده در خیابان محل سکونت آلن بنت، نویسنده انگلیسی، در لندن زندگی می‌کرد.

او قبلاً در اجرای تئاتری این داستان بازی کرده و برای آن جایزه اولیویه برای بهترین بازیگر زن را دریافت کرد. در سال ۲۰۰۹ هم در اجرای رادیویی آن در بی‌بی‌سی بازی کرد.

خانم اسمیت کمتر اهل مصاحبه بود، اما یک بار که از او خواسته شد که جاذبه بازیگری بر صحنه تئاتر را توصیف کند، گفت: «من گذرا بودن بازی در تئاتر را دوست دارم، هر اجرا مانند روح است – یک لحظه آنجاست و لحظه‌ای دیگر رفته است.»

منبع: بی بی سی