ارتباط عجیب دایناسورها با عمر کوتاه انسان‌!

زی‌سان: تفاوت قابل توجهی بین سرعت پیر شدن پستانداران (از جمله خودمان) و سرعت پیری بسیاری از گونه‌های خزندگان و دوزیستان وجود دارد. یکی از دانشمندان ادعا می‌کند که این اختلاف می‌تواند به دلیل سلطه دایناسور‌ها در میلیون‌ها سال پیش، در دوره‌ای حساس از تاریخ پستانداران باشد.

به گزارش زی‌سان، ژوائو «پدرو ماگالاییش» میکروبیولوژیست از دانشگاه بیرمنگام در بریتانیا، فرضیه «گلوگاه طول عمر» خود را در مقاله‌ای که به تازگی منتشر شده است، تشریح می‌کند. فرضیه این دانشمند این است: زمانی که دایناسور‌ها بر زمین حکومت می‌کردند، برای پستانداران بسیار کوچکتر ضروری بود که بتوانند به سرعت تولید مثل کنند تا زنده بمانند، به این معنی که ژن‌های طول عمر طولانی‌تر ممکن است با روند تکامل از بین رفته باشند. «ماگالاییش» می‌گوید: «برخی از پستانداران اولیه مجبور بودند که در انتهای زنجیره غذایی زندگی کنند و احتمالاً تا ۱۰۰ میلیون سال در دوران دایناسور‌ها برای زنده ماندن از طریق تولید مثل سریع سپری کرده و در حال تکامل بودند. این دانشمند ادعا می‌کند که «این دوره طولانی فشار تکاملی تأثیری بر روند پیری ما انسان‌ها دارد.»

تحقیقات منتشر شده نشان می‌دهد که اجداد باستانی ما در دودمان پستانداران یوثریایی (Eutheria) به نظر می‌رسد آنزیم‌های خاصی را در زمان دایناسور‌ها از دست داده اند، آنزیم‌هایی که آسیب‌های ناشی از اشعه ماوراء بنفش را ترمیم می‌کنند.

جالب اینجاست که حتی کیسه‌داران (marsupials) و مونوترم‌ها (monotreames) حداقل یکی از سه آنزیم ترمیم‌کننده اشعه ماوراء بنفش، معروف به فوتولیاز‌ها (Photolyases) را ندارند. به سختی می‌توان گفت که آیا این موضوع به هر طریقی به طول عمر نسبتاً کوتاه آن‌ها مربوط می‌شود یا نه. یک احتمال این است که این تلفات به دلیل شبگرد شدن پستانداران برای ایمن‌تر شدن بوده است و میلیون‌ها سال بعد، ما آن را با کرم ضد آفتاب جبران می‌کنیم. این نمونه‌ای از مکانیزم تعمیر و بازسازی است که در غیر این صورت می‌توانستیم داشته باشیم.

علائم دیگری نیز وجود دارد. به عنوان مثال دندان‌ها را در نظر بگیرید: دندان‌های برخی خزندگان خاص، از جمله تمساح، می‌توانند در تمام طول زندگی موجود زنده به رشد خود ادامه دهند. بدیهی است که انسان‌ها نمی‌توانند دوباره، شاید نتیجه انتخاب ژنتیکی است که قدمت آن به صد‌ها هزار سال قبل برمی گردد.
مالاگاییش می‌گوید: «ما نمونه‌هایی از تعمیر و بازسازی واقعاً قابل توجهی را در دنیای حیوانات می‌بینیم. این اطلاعات ژنتیکی برای پستانداران اولیه که خوش شانس بودند غذای دایناسور بزرگ (T. Rex) نشدند، کاملا غیر ضروری بود». 

البته تعدادی از پستانداران، از جمله نهنگ‌ها و ما انسان ها، تولد‌های سنین سه رقمی را جشن می‌گیرند. این که آیا ما این کار را به دلیل محدودیت‌های اعمال شده توسط اجداد با عمر کوتاه خود انجام می‌دهیم، یا به نحوی تکامل یافته‌ایم که تحت تأثیر آن‌ها قرار نگیریم، می‌تواند هدف تحقیقات آینده باشد. درک بیشتر عوامل پس پشت پیری همیشه در مبارزه با بیماری‌های مرتبط با افزایش سن، از جمله زوال عقل و سکته مفید است، و ژنتیک پشت «گلوگاه طول عمر» ممکن است در اینجا چیز‌های بیشتری به ما بیاموزد.