تجارت میلیون دلاری فروش موی انسان؛ توانمندسازی یا تحقیر؟

زی‌سان: اکستنشن مو محبوب و گران است. اما اغلب این زنان فقیر هستند که مو‌های خود را کوتاه می‌کنند و می‌فروشند آن هم برای مقدار کمی پول.

به گزارش زی‌سان به نقل از اشپیگل، فروشندگان می‌گویند این فقط مو است. اما همه می‌دانند که این درست نیست. به عنوان مثال پراک شوکا را در نظر بگیرید. این مرد ۴۲ ساله در حومه کامبوج در ۱۷۰ کیلومتری پایتخت پنوم پن زندگی می‌کند. او می‌گوید موهایش برنده بسیاری از مسابقات زیبایی شده است و با مخلوطی از روغن نارگیل و شکوفه‌ای خاص از آن مراقبت می‌کند.

پراک عکسی در آپارتمان دارد که او را در سن ۱۸ سالگی با مو‌های بلند مشکی نشان می‌دهد. او می‌گوید که اندکی بعد، زنی به او نزدیک شد و معادل ۴۰ یورو برای مو‌های پراک پیشنهاد داد. در آن زمان برای او مانند یک ثروت به نظر می‌رسید. سپس پنج دقیقه دیگر طول کشید تا مو‌ها از بین رفت و فقط چند تار روی سر پراک باقی ماند.

در هند و چین، بازار مو‌های انسان مدت‌هاست که یک تجارت میلیارد دلاری بوده است. برای پاسخگویی به تقاضای زیاد، سایر کشور‌های آسیایی نیز وارد تجارت شده اند. کامبوج یکی از این کشورهاست، کشوری که طبق آمار بانک جهانی، ۴.۵ میلیون نفر در آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند، یعنی باید با کمتر از ۲ دلار در روز زندگی خود را بگذرانند.

در کامبوج، به ویژه در حومه شهر، مو به عنوان یک ماده خام تجدیدپذیر در نظر گرفته می‌شود که می‌توانند برای پرداخت هزینه‌های مدرسه، غذا و وام مسکن فرزندانشان بفروشند.

چند عکاسان خبری درست قبل از شیوع ویروس کرونا، در کامبوج گزارش دادند. آن‌ها در روستا‌ها با زنانی ملاقات کردند که دو یا سه بار مو‌های خود را فروخته بودند. زنانی که با شرم و این شایعه آشنا هستند که کوتاه کردن مو‌ها می‌تواند بدشانسی بیاورد.

آن‌ها همچنین با زنانی ملاقات کردند که بازار‌های بزرگ پایتخت کامبوج را برای موی انسان جستجو می‌کنند، که برای آن تا ۵۰۰ یورو پرداخت می‌کنند، زیرا باعث افزایش اعتماد به نفس آن‌ها می‌شود. آن‌ها همچنین امیدوارند که اکستنشن مو آن‌ها را در حرفه خود موفق‌تر کند.

توانمندسازی یا تحقیر؟

مو فقط مو نیست. پول هم هست و تجارت مو نیز با زیبایی ارتباط دارد. وقتی خانم‌ها مو‌های زن‌های دیگر را می‌خرند تا به یک ایده‌آل زیبایی برسند، به چه معناست؟ معنای اولیه آن این می‌شود که کسی که پول ندارد، دیگر نمی‌تواند زیبا و ایده‌آل به نظر برسد. آیا این نشانه تحقیر زنان توسط جامعه کامبوج است، زیرا باعث می‌شود زنان کم و بیش یکدیگر را مثله کنند؟ یا با توجه به اینکه زنان درآمد کسب می‌کنند، توانمندسازی است که آن‌ها را از همسر و خانواده خود مستقل‌تر می‌کند؟

برخی معتقدند زنانی که مو‌های خود را می‌فروشند قربانی نیستند - آن‌ها می‌دانند که چه می‌کنند. او می‌گوید: "آن‌ها از آنچه دارند برای ایجاد آینده‌ای بهتر برای خود و فرزندانشان استفاده می‌کنند. " این به بسیاری از آن‌ها اجازه می‌دهد کار‌هایی را که دوست دارند انجام دهند. اما او می‌گوید که وضعیت برای زنانی که مو می‌خرند متفاوت است. اغلب برای رعایت استاندارد‌های خاصی که جامعه بر زنان در کامبوج تحمیل می‌کند، احساس فشار می‌کنند.