چرا انسان‌ها بال ندارند؛ اگر انسان بال داشت چه می‌شد؟

انسان‌ها حیواناتی هستند که دارای ستون فقرات هستند و این بدان معنی است که در گروهی به نام «مهره داران» جای می‌گیرند و در کنار آن‌ها طبقه‌بندی‌های دیگری مانند ماهی ها، دوزیستان (مانند قورباغه ها)، خزندگان، پرندگان و پستانداران وجود دارند. 

به گزارش «زی‌سان» به نقل از راز بقا، انسان‌ها در سال‌های خیلی دور به شکل امروزی نبودند و در واقع از یک ماهی ۵۰۰ میلیون ساله که دست، پا یا آرواره نداشته به وجود آمده ایم. برخی از ماهی‌ها بعدتر و برای تطبیق با شرایط شروع به رشد دادن دست و پا کردند و در نهایت به انسان‌هایی که امروزه هستند تبدیل شدند.

این تغییرات بسیار آهسته طی میلیون‌ها سال برای همه حیوانات اتفاق می‌افتد، در فرآیندی که اکنون آن را تکامل می‌نامیم. هر عضوی از بدن انسان و هر حیوان دیگری به این ترتیب در طول میلیون‌ها سال تکامل یافته است.

دو دست، دو پا: طرح اولیه بدن مهره داران

به گزارش راز بقا؛ ماهی‌ها اولین مهره دارانی بودند که جفت اندام داشتند. برای انسان، این جفت‌ها دست و پا‌ها هستند. ماهی‌ها دارای جفت باله در جلو و پشت خود هستند.
مدت‌ها پیش، برخی از ماهی‌ها استخوان‌هایی را در باله‌هایشان تکامل دادند که بعداً به انگشتان انسان تبدیل شدند. این الگوی داشتن جفت اندام (در مجموع چهار عضو) باعث شد که بدن مهره داران امروزی تشکیل شود.

همه مهره داران امروزی طرح بدن یکسانی دارند: دو دست، دو پا، یک سر با دو چشم، دو سوراخ بینی، یک دهان با دندان و غیره. با این حال، در طول فرآیند تکامل، برخی از حیوانات کاملاً از این طرح پیروی نکردند. بدن آن‌ها می‌بایست متفاوت باشد تا با سبک زندگی آن‌ها متناسب شود؛ چه برای شنا کردن و چه برای پرواز. اینگونه بود که بال‌ها به وجود آمدند.

چگونه حیوانات شروع به پرواز کردند

بال‌های مهره داران پرنده، مانند پرندگان، به سادگی همان بازو‌های اصلاح شده‌ای هستند که به آن‌ها کمک می‌کند پرواز کنند. احتمالا نام پتروسور‌ها را شنیده‌اید؛ موجودات پرنده (گاهی بزرگ) که در آن زمان به عنوان دایناسور زندگی می‌کردند. پتروسور‌ها نیز به تدریج بال‌های خود را در طی سال‌های بسیار طولانی گسترش دادند. بال‌ها این موجودات ابتدا با رشد یک انگشت بلند ایجاد شد که با لایه نازکی از پوست به نام غشاء به بقیه بدنشان متصل می‌شد. یک گروه از دایناسور‌ها حدود ۱۶۰ میلیون سال پیش به پرندگان تکامل یافتند.

این اتفاق پس از آن رخ داد که دایناسور‌ها برای اولین بار پر‌هایی به دست آوردند تا در صورت لزوم بدن خود را خنک یا گرم نگه دارند. سپس، از یکی از والدین به دیگری، به آرامی بازو‌های جلویی بلندتری پیدا کردند تا در نهایت بال بسازند.

چرا انسان‌ها برای داشتن بال تکامل نیافته اند؟

حال بیایید ببینیم چرا انسان‌ها نمی‌توانند بال بسازند. همه موجودات زنده از جمله مهره داران دارای ژن هستند. این‌ها مانند کتابچه‌های آموزشی کوچکی هستند که در داخل بدن ما تعیین می‌کنند که چگونه رشد کنیم و بدنمان چه کار‌هایی می‌تواند انجام دهد. ما نمی‌توانیم کاری که ژن هایمان انجام می‌دهند را تغییر دهیم. به عنوان مثال، ژن‌های انسان تعیین می‌کنند که چشمان شما ممکن است سیاه، قهوه‌ای یا آبی باشد، اما شما نمی‌توانید این را کنترل کنید.

همچنین ژن‌هایی به نام «ژن هاکس» داریم. این‌ها باعث می‌شوند که بدن ما با افزایش سن به روش خاصی رشد کند. به عنوان مثال، در حالی که به لطف خواهر و برادر خود قد بلندتر می‌شوید، ژن‌های هاکس مطمئن می‌شوند که انسان فقط به صورت دو دست و دو پا رشد می‌کند نه هشت پا مانند یک عنکبوت. در واقع، ژن‌های هاکس خود عنکبوت همان چیزی است که به آن هشت پا می‌دهند؛ بنابراین یکی از دلایل اصلی که انسان‌ها نمی‌توانند بال بسازند این است که ژن‌های ما فقط به ما اجازه رشد دست و پا را می‌دهند.

اگر بال داشتیم چه؟

به گزارش راز بقا؛ حتی اگر انسان‌ها بال داشته باشند، ما بلافاصله نمی‌توانستیم پرواز کنیم. برای پرواز، به اندازه بدن و نیز متابولیسم مناسب نیز نیاز داریم. متابولیسم توانایی بدن ما برای تولید انرژی از سوخت (مانند غذایی که می‌خوریم) است که به ما کمک می‌کند حرکت کنیم.

پرندگان متابولیسم بسیار بالاتری نسبت به ما دارند. قلب یک مرغ مگس خوار می‌تواند تا ۱۲۰۰ بار در دقیقه بزند، در حالی که قلب یک انسان ورزشکار ممکن است در بهترین حالت به ۲۲۰ ضربه در دقیقه می‌رسد. این بدان معناست که مرغ مگس خوار می‌تواند بهتر و بیشتر از انسان انرژی بسوزاند.

پرندگان در حال پرواز همچنین استخوان‌های بسیار سبک‌تری دارند که به آن‌ها کمک می‌کند بهتر نفس بکشند، پر‌هایی دارند که به بلند کردن آن‌ها در هنگام پرواز کمک می‌کند و ریه‌های قدرتمندی که اکسیژن را در بدنشان پمپاژ می‌کند.

اگر انسان‌ها همه این‌ها را نداشته باشند، حتی اگر بال داشته باشد نمی‌تواند پرواز کند. دایناسور‌ها نیز تنها با کوچک‌تر و سبک‌تر کردن بدنشان در طول زمان به پرندگان تبدیل شدند.

در مورد اژد‌ها چطور؟

در حالی که می‌دانیم اژدها‌ها واقعی نیستند، برخی از اژدها‌های خیالی بدنی نزدیک به مهره داران واقعی دارند. اژدهایانی مانند اسماگ در فیلم هابیت فقط بال و پا دارند. بنابراین، اگر اسماگ واقعی بود و تا زمانی که سبک باشد، متابولیسم بالایی داشته باشد و غشایی برای تشکیل بال‌هایش نیز داشته باشد می‌تواند پرواز کند.

از سوی دیگر، اژد‌های خشم شب در فیلم «چگونه اژد‌های خود را آموزش دهید» دارای دست‌ها، پا‌ها و بال است. در زندگی واقعی، این مانند داشتن دو پا و دو جفت بازو است. اژد‌های «خشم شب» قوانین اساسی تکامل را زیر پا می‌گذارد، زیرا هیچ مهره داری تا کنون تکامل نیافته که این ترکیب از دست‌ها و پا‌ها را داشته باشد. حشرات می‌توانند، اما ستون فقرات ندارند، بنابراین مهره دار نیستند؛ بنابراین اگر اژد‌های «خشم شب» واقعی بود، دانشمندان ممکن بود که او را یک حشره خطاب کنند.