روزنامه «دنیای اقتصاد» نوشت: مدیران شهر تهران از «تلاش شهرداری برای ساخت و تامین مسکن ارزان» سخن میگویند، اما بودجه اداره شهر را طوری چیدهاند که «بار هزینههای شهر روی دوش سازندهها و خانهاولیها است تا برعهده سوداگران ملکی».
طی یک هفته گذشته شهرداری فیشهای دو رنگ آبی-نارنجی تحت عنوان «عوارض نوسازی و بهای خدمات پسماند» را به درب ساختمانهای مسکونی رساند.
مالک یک آپارتمان ۹۰ مترمربعی خالی از سکنه- ملک منجمد و بلااستفاده- در ازای یکسال خدمات و امکاناتی که شهرداری برای نگهداشت شهر ارایه کرده، حدود ۵۰۰ هزار تومان عوارض شهرداری پرداخت میکند؛ این یعنی «مترمربعی فقط ۶ هزار تومان».
اما سازنده یک آپارتمان ۹۰ مترمربعی در ازای ساخت یک مترمربع، ۳۳۰ هزار تومان عوارض ساخت و تراکم میپردازد. این یعنی، عوارض تولید مسکن ۵۰ برابر عوارضی است که از یک «مَلّاک» گرفته میشود.
عوارض ساخت به قیمت فروش مسکن منتقل میشود که در نهایت، خانه اولی باید آن را پرداخت کند.
اما مالکان چند خانهای که باعث کاهش عرضه در بازار و فشار روی تورم مسکن شدهاند، عملا از عوارض معافند. این در حالی است که هر آپارتمان برای شهرداری ۲۶ میلیون تومان در سال هزینه دارد.
اخذ عوارض با قیمت واقعی از چند خانهایها بخش قابل توجهی از هزینههای شهر را تامین میکند و باعث کاهش هزینه ساخت، افزایش عرضه این خانهها به واسطه بازدارندگی عوارض برای خالی نگه داشتن و کاهش التهاب قیمت و اجاره خواهد شد.