وال کیلمر، ستاره هالیوود و بازیگر فیلم‌های «تاپ گان» و «بتمن» درگذشت
وال کیلمر، بازیگری که بیشتر برای نقش‌هایش در فیلم‌های «تاپ گان»، «بتمن برای همیشه» و «درها» (دورز) شناخته می‌شد، شامگاه سه‌شنبه یکم آوریل (۱۲ فروردین) در سن ۶۵ سالگی درگذشت.
مرسدس، دختر کیلمر، به نیویورک تایمز گفت که علت مرگ پدرش ذات‌الریه بوده است. کیلمر در سال ۲۰۱۴ میلادی به سرطان حنجره مبتلا شد و پس از شیمی‌درمانی و جراحی نای بهبود یافت ولی توانایی تنفس و حرف زدنش کم شد.
مرسدس در ایمیلی به خبرگزاری آسوشیتدپرس نیز تأیید کرد که کیلمر سه‌شنبه شب در لس‌آنجلس، در میان خانواده و دوستانش درگذشت.
آغاز کار حرفه‌ای و شهرت
وال کیلمر در سال ۱۹۵۹ در لس‌آنجلس به دنیا آمد و بعد‌ها یکی از جوان‌ترین دانشجویانی بود که در سن ۱۷ سالگی وارد برنامه بازیگری مدرسه جولیارد شد. او فعالیت خود را به عنوان بازیگر تئاتر آغاز کرد و در دهه ۱۹۸۰ با نقش‌آفرینی در کمدی‌های سینمایی «رازِ برتر» و «نابغه واقعی» به شهرت رسید.
او سپس با ایفای نقش «آیس‌من» در فیلم پرفروش تاپ گان (۱۹۸۶) به ستاره‌ای در هالیوود تبدیل شد. در سال ۱۹۸۸ میلادی در فیلم فانتزی ویلو، به کارگردانی ران هاوارد و تهیه‌کنندگی جرج لوکاس، نقش اصلی را برعهده گرفت.
او در این فیلم با هم‌بازی‌اش «جوآن والی» آشنا شد که بعد‌ها با او ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد. این زوج در سال ۱۹۹۶ از یکدیگر جدا شدند.
اوج شهرت با «بتمن برای همیشه»
الیور استون او را برای ایفای نقش جیم موریسون در فیلم «دورز» (درها) انتخاب کرد. کیلمر همچنین در فیلم‌های دیگری، چون رمان واقعی (در نقش الویس پریسلی) و توم‌استون (در نقش داک هالیدی) بازی کرد.
نقش‌آفرینی در توم‌استون باعث شد مهم‌ترین نقش دوران حرفه‌ای خود را دریافت کند: نقش بتمن در فیلم «بتمن برای همیشه» (۱۹۹۵).
این فیلم با وجود نقد‌های ضد و نقیض در گیشه موفق بود و کیلمر به ستاره‌ای بزرگ تبدیل شد که می‌توانست دستمزد‌های چند میلیون دلاری طلب کند.
با این حال، او در فیلم بعدی این مجموعه «بتمن و رابین» حضور نیافت و به جای آن، در فیلم قدیس (۱۹۹۷) و سپس جزیره دکتر مورو (۱۹۹۶) در کنار مارلون براندو بازی کرد که هر دو با واکنش‌های ضعیف روبه‌رو شدند.
پس از شکست تجاری فیلم سیاره سرخ (۲۰۰۰)، کیلمر بیشتر در فیلم‌های مستقل ظاهر شد. در سال ۲۰۰۵ میلادی در فیلم تحسین‌شده «بوس بوس بنگ بنگ» در کنار رابرت داونی جونیور بازی کرد.
در سال ۲۰۱۲ میلادی نیز نمایشی تک‌نفره درباره مارک تواین اجرا کرد و در سال ۲۰۱۷، نقشی کوتاه در فیلم «ترانه به ترانه» ساخته ترنس مالیک داشت.
پس از چند سال دوری از سینما، در سال ۲۰۲۲ بار دیگر نقش «آیس‌من» را در فیلم «تاپ گان: ماوریک» بازی کرد. در این فیلم، او نقش فرمانده ناوگان آمریکا در اقیانوس آرام را بازی کرد و بیشتر دیالوگ‌هایش را با تایپ کردن بیان می‌کرد.
کیلمر به دلیل رفتار‌های سخت‌گیرانه‌اش در صحنه فیلم‌برداری مشهور بود.
جوئل شوماخر، کارگردان «بتمن برای همیشه» درباره او گفته بود: «من دعا می‌کنم که دیگر هرگز با او کار نکنم... ما دو هفته با هم بودیم و او اصلاً با من صحبت نکرد، آن دو هفته فوق‌العاده بود!»
مارلون براندو، هم‌بازی کیلمر در جزیره دکتر مورو، به او گفته بود: «تو استعدادت را با اندازه چکت اشتباه می‌گیری» و جان فرانکن‌هایمر، کارگردان همان فیلم نیز گفت: «من وال کیلمر را دوست ندارم، اخلاق کاری‌اش را دوست ندارم و نمی‌خواهم هیچ ارتباطی با او داشته باشم.»
با این حال، برخی از کارگردانان از استعداد او تمجید کرده‌اند. حتی شوماخر بعداً گفت که کیلمر بهترین بتمن بوده است. اروین وینکلر، کارگردان فیلم «در نگاه اول» نیز همکاری با او را «تجربه‌ای فوق‌العاده» توصیف کرد.
کیلمر از روش بازیگری «سوزوکی» پیروی می‌کرد. هنگام فیلم‌برداری توم‌استون، تختش را با یخ پر می‌کرد تا حس مرگ بر اثر سل را تجربه کند. در «درها»، دائماً شلوار چرمی می‌پوشید و از تیم تولید خواست که او را فقط با نام جیم موریسون صدا کنند.
در مستند وال (۲۰۲۱) که درباره زندگی و حرفه‌اش ساخته شد، گفته بود: «من گاهی بد رفتاری کرده‌ام. گاهی شجاع بوده‌ام. برای بعضی‌ها عجیب بوده‌ام. هیچ‌کدام را انکار نمی‌کنم و هیچ پشیمانی ندارم، زیرا در این مسیر، بخش‌هایی از خودم را گم کرده و دوباره یافته‌ام که هرگز نمی‌دانستم وجود دارند. من خوشبختم.»
زندگی شخصی و فعالیت‌های سیاسی
کیلمر در سال‌های پایانی زندگی‌اش به سیاست نیز علاقمند شد. در سال ۲۰۰۹، اعلام کرد که به نامزدی برای فرمانداری نیومکزیکو فکر می‌کند. او همچنین در کارزار ریاست‌جمهوری رالف نیدر در سال ۲۰۰۸ حضور داشت و در سال ۲۰۱۳ برای معافیت‌های مذهبی از قوانین بیمه درمانی آمریکا لابی‌گری کرد.
او از همسر سابقش، جوآن والی، دو فرزند به نام‌های مرسدس و جک به یادگار گذاشته است.
