چمن‌هایی که آبرو می‌برند؛ اگر رونالدو به قلعه حسن‌خان بیاید چه شود!

وضعیت ورزشگاه‌هایی که تیم سپاهان و تیم ملی در آن بازی کرده‌اند، واقعاً نگران‌کننده است. تماشاچیان خارجی وقتی این تصاویر را می‌بینند، از خود می‌پرسند: "در ورزشگاه‌های ایران چه می‌گذرد؟ چطور می‌توان این‌همه خرابی را در یک زمین چمن جای داد؟ "

عصر ایران در مطلبی با این عنوان نوشت: تنها ۶ ماه تا پایان سال ۱۴۰۳ باقی مانده و ایرانیان به زودی وارد سال ۱۴۰۴ خورشیدی می‌شوند؛ سالی که بر اساس چشم‌انداز بیست ساله قرار بود ایران را به قدرت اول منطقه در حوزه‌های مختلف اقتصادی، نظامی، فرهنگی و... تبدیل کند. در دهه ۱۳۸۰، وقتی از این سال صحبت می‌شد، بسیاری معتقد بودند که دستیابی به این هدف، یا حداقل بهبود چشمگیر وضعیت ایران، امکان‌پذیر است. اما با نزدیک شدن به این سال، می‌توان به‌جرئت گفت که نه‌تن‌ها این وعده‌ها محقق نشده، بلکه از نظر اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی به‌مراتب از شرایط دهه ۸۰ نیز عقب‌تریم.

نمونه‌ای از این عقب‌ماندگی را می‌توان در فوتبال کشور مشاهده کرد. وضعیت اسفبار زمین‌های چمن و ورزشگاه‌هایی که به‌سختی از کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) مجوز می‌گیرند، نشان می‌دهد که ما در بهترین حالت، درجا زده‌ایم. اگر در گذشته تنها خودمان از وضعیت خراب چمن‌های‌مان مطلع بودیم، حالا به لطف شبکه‌های اجتماعی و حضور ستارگان بین‌المللی مثل رونالدو، تقریباً تمام جهان با این معضل آشنا شده‌اند.

در این سال‌ها، هر مربی خارجی که به ایران آمده، اولین مشکل فوتبال کشور را نبود چمن مناسب برای مسابقه و زمین تمرین با کیفیت عنوان کرده است. وضعیت ورزشگاه‌هایی که تیم سپاهان و تیم ملی در آن بازی کرده‌اند، واقعاً نگران‌کننده است. تماشاچیان خارجی وقتی این تصاویر را می‌بینند، از خود می‌پرسند: "در ورزشگاه‌های ایران چه می‌گذرد؟ چطور می‌توان این‌همه خرابی را در یک زمین چمن جای داد؟ "

مقایسه با زمین‌های مسابقات در عراق، قطر، عربستان، امارات و حتی ازبکستان و تاجیکستان نیز نشان می‌دهد که چرا این کشور‌ها زمین‌های فوتبال مرتبی دارند، ولی ایران به زمین‌هایی شبیه پارک‌های عمومی بسنده کرده است. 

حالا همه‌چیز به لحظات آخر موکول شده است. رونالدو قرار است در ورزشگاه قلعه حسن خان با استقلال و پرسپولیس بازی کند؛ ورزشگاهی که هنوز مجوز برگزاری بازی‌های داخلی را ندارد، چه رسد به میزبانی رقابت‌های آسیایی. ورزشگاه آزادی نیز که در حال بازسازی است، همچنان آماده نیست.

یک ورزشگاه مناسب هم در مشهد داریم، اما به دلیل قوانین خاص آن شهر، نمی‌توانیم از آن برای حفظ آبرو استفاده کنیم. از این وضعیت در فوتبال، می‌توان به بقیه جنبه‌های زندگی مردم هم پی برد. سال ۱۴۰۴ نزدیک است، اما ما همچنان در نقطه عقب‌گرد ایستاده‌ایم.

فوتبال ایران با این مدیرانی که همیشه حضور دارند و همیشه طلبکارند، تغییر نخواهد کرد. چقدر دیگر باید به خاطر زمین‌های نامناسب و شرایط اسفبار ورزشگاه‌ها، مورد تمسخر آسیا قرار بگیریم؟ به زودی باید منتظر عکس‌های رونالدو و ستاره‌های فوتبال جهان از ورزشگاه قلعه حسن خان یا همان شهر قدس باشیم و نظرات مردم جهان را درباره آن بخوانیم.