بدترین هواپیما‌های نظامی جهان در طول تاریخ

جنگ جهانی دوم، یکی از سهمگین‌ترین وقایع تاریخ بشر است که در جریان آن میلیون‌ها انسان بی گناه جان خود را از دست دادند. یکی از عوامل بزرگ و تعیین کننده قدرت نظامی متحدین و متفقین دارا بودن نیروی هوایی قدرتمند بود. اما با این وجود بسیاری از کشور‌های آن زمان از این موهبت محروم بودند.

پس از پایان یافتن جنگ جهانی دوم، کشور‌های قدرتمند تصمیم به تقویت نیروی هوایی خود گرفتند؛ بنابراین با ساختن انواع هواپیما‌های نظامی توانایی خود در این زمینه محک زدند. اما ساخت این هواپیما‌ها همواره با شکست‌هایی نیز همراه بود؛ بنابراین تصمیم گرفتیم تا بدترین هواپیما‌های نظامی جهان تا قبل از سال ۱۹۷۰ میلادی را معرفی کنیم. در این مطلب به معرفی و بررسی ۵ مورد از بدترین هواپیما‌های نظامی جهان در طول تاریخ و بررسی علل ضعف آنها می‌پردازیم. با ما همراه باشید.

معرفی ۵ مورد از بدترین هواپیما‌های نظامی جهان

با توجه به کاربری خاص هواپیما‌های جنگی، و بکارگیری آنها در جهت مصارف نظامی و لزوم موفقیت آمیز بودن مأموریت‌های محول شده، اما در برخی موارد این هواپیما‌ها بنا به شرایط موجود و عدم کارایی با شکست عملیاتی و یا انهدام مواجه می‌شدند. در ادامه ۵ مورد از بدترین هواپیما‌های نظامی جهان که به دلایل مختلف ناموفق بودن آنها ثابت شده را نام می‌بریم.

۱. Heinkel He ۱۶۲

طول: ۹.۰۵ متر

 طول بال ها: ۷.۲ متر

 ارتفاع: ۲.۶ متر

 حداکثر وزن در هنگام برخاست: ۲،۸۰۰ کیلوگرم

 موتور: یک موتور توربوجت BMW ۱۰۹-۰۰۳E-۱ یا BMW ۱۰۹-۰۰۳E-۲ با ۷.۸۵ کیلونیوتن (۱،۷۶۰ پوند) پیشرانه

 حداکثر سرعت: ۸۴۰ کیلومتر بر ساعت در ارتفاع ۶،۰۰۰ متر (۲۰،۰۰۰ فوت)

 برد عملیاتی: ۹۷۵ کیلومتر

در حالی که آلمان برخی از بهترین هواپیما‌های جنگی را در طول جنگ جهانی دوم تولید کرده بود، برخی از طراحی‌های آن مانند Heinkel He ۱۶۲ در اواخر جنگ شکست خورد. He ۱۶۲ که به نام Volksjäger یا جنگنده خلق نیز شناخته می‌شود، عمدتاً از چوب ساخته شده بود؛ زیرا تامین فلز در اواخر جنگ برای آلمان بسیار گران تمام شده و تولید آن بسیار اندک بود.

این هواپیمای جنگی در حالی که در پرواز‌های آزمایشی عملکرد ضعیفی داشت، به اجبار وارد مرحله تولید انبوه شد. شرکت سازنده حدود ۳۰۰ فروند از آن را تولید کرد و آنها را برای حضور در میدان نبرد تحویل داد، اما He ۱۶۲ نتوانست تأثیری قابل توجه در میدان نبرد داشته باشد. با فروپاشی آلمان نازی، سرنوشت مشابهی نیز در انتظار Heinkel He ۱۶۲ بود.

۲. Yakovlev Yak-۳۸

طول: ۱۶.۳۷ متر

 طول بال ها: ۷.۳۲ متر

 ارتفاع: ۴.۲۵ متر

 حداکثر وزن در هنگام برخاست: ۱۱،۳۰۰ کیلوگرم

 موتور: یک موتور توربوفن جهت دار رانش Tumansky R-۲۸ V-۳۰۰ هر کدام ۶۶.۷ کیلونیوتن (۱۵،۰۰۰ پوند) پیشرانه برای لیفت و کروز

 موتور: دو موتور توربوجت Rybinsk (RKBM) RD-۳۸ هر کدام با ۳۱.۹ کیلونیوتن (۷،۲۰۰ پوند) پیشرانه

 حداکثر سرعت: ۱،۲۸۰ کیلومتر بر ساعت

 برد عملیاتی: ۱۰۰ کیلومتر

Yakovlev Yak-۳۸ که توسط اداره طراحی یاکوفلف متعلق به اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه ۱۹۶۰ طراحی شده بود، دارای موتور رانش عقبی بود که به یکی از ایرادات اصلی آن تبدیل شد. این هواپیمای برخاست و فرود عمودی (VTOL) مجهز به دو موتور توربوفن بالابرنده بود. این امر کنترل جت را بسیار دشوار می‌کرد.

شایان ذکر است که فن‌های بالابرنده به گرد و غبار حساس بوده و مستعد خرابی هستند، به ویژه در شرایط بیابانی. اگر یکی از فن‌های بالابرنده از کار می‌افتاد، هواپیما از کنترل خارج شده و سقوط می‌کرد؛ و همین موضوع به چالشی جدی برای نگهداری آن تبدیل شده بود. این هواپیما با برد بسیار کوتاه ۱۰۰ کیلومتری، تنها دارای چهار نقطه سخت برای اتصال تسلیحات بود.

۳. Vought F۷U Cutlass

طول: ۱۲.۵۸۶ متر

 طول بال ها: ۱۲.۱ متر؛ طول بال‌ها در حالت تا شده: ۶.۸ متر

 ارتفاع: ۴.۲۷ متر

 حداکثر وزن در هنگام برخاست: ۱۴،۳۵۳ کیلوگرم

 موتور: دو موتور توربوجت پس سوز Westinghouse J۴۶-WE-۸B هر کدام ۴،۶۰۰ پوند (۲۰ کیلو نیوتن) پیشرانه خشک و ۶،۰۰۰ پوند (۲۷ کیلو نیوتن) با پس سوز

 حداکثر سرعت: ۱،۱۲۲ کیلومتر بر ساعت در سطح دریا با پس سوز

 برد عملیاتی: ۱،۵۰۰ کیلومتر

این جت جنگنده و بمب افکن بدون دم مستقر در ایالات متحده برای عملیات از روی ناو‌های هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده بود که در اواسط دهه ۱۹۴۰ طراحی و در ژوئیه ۱۹۵۱ وارد خدمت نیروی دریایی شد. در حالی که این طراحی به هواپیما چابکی چشمگیری می‌داد، سیستم‌های جدید و اثبات نشده، عملکرد آن را محدود می‌کرد.

موتور‌های کم توان نیز یک نقص بزرگ دیگر این هواپیما بود که باعث شد خلبانان در طول ماموریت برای بدست آوردن قدرت با مشکل مواجه شوند. مشکلات تعمیر و نگهداری و سیستم‌های پیچیده آن نیز منجر به سوانح بسیار زیادی شد. دوران خدمت این هواپیما در سال ۱۹۵۹، درست کمتر از هشت سال پس از معرفی، به پایان رسید.

۴. de Havilland Sea Vixen

 طول: ۱۶.۹۴ متر

 طول بال ها: ۱۵.۵۴ متر

 ارتفاع: ۳.۲۸ متر

 حداکثر وزن در هنگام برخاست: ۲۱،۲۰۵ کیلوگرم

 موتور: دو موتور توربوجت Rolls-Royce Avon ۲۰۸ هر کدام با ۱۱،۰۰۰ پوند (۴۹ کیلونیوتن) پیشرانه

 حداکثر سرعت: ۰.۹۱ ماخ (۱،۱۱۰ کیلومتر بر ساعت)

 برد عملیاتی: ۱،۲۷۰ کیلومتر

DH.۱۱۰ Sea Vixen یک هواپیمای دم دوقلو است که توسط شرکت هواپیماسازی de Havilland در اواخر دهه ۱۹۴۰ طراحی و توسعه یافت. این هواپیما اولین پرواز خود را در سپتامبر ۱۹۵۱ انجام داد و در جریان نمایشگاه هوایی فارنبرو در سال ۱۹۵۱، در هنگام مانور در هوا متلاشی شد و خلبان و ۳۱ تماشاگر را کشت. این هواپیما یکی از بدترین جت‌های نظامی تولید شده در تاریخ بریتانیا است.

۵. Convair F-۱۰۲ Delta Dagger

طول: ۲۰.۸۳ متر

 طول بال ها: ۱۱.۶۱ متر

 وزن: ۶.۴۶۴ متر

 حداکثر وزن در هنگام برخاست: ۱۴،۲۸۸ کیلوگرم

 موتور: یک موتور توربوجت پس سوز Pratt & Whitney J۵۷-P-۲۵ هر کدام ۵۲ کیلونیوتن (۱۱،۷۰۰ پوند) پیشرانه خشک، ۱۷،۰۰۰ پوند (۷۶ کیلونیوتن) با پس سوز

 حداکثر سرعت: ۱،۳۲۸ کیلومتر بر ساعت در ارتفاع ۴۰،۰۰۰ فوت (۱۲،۱۹۲ متر)

 حداکثر سرعت: ۱.۲۵ ماخ، ۰.۹۵ ماخ با باک‌های سوخت اضافی

 برد عملیاتی: ۲،۱۷۰ کیلومتر

F-۱۰۲ Delta Dagger اولین جنگنده مافوق صوت بال دلتا و هواپیمای رهگیر مافوق صوت برای نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (USAF) بود. این هواپیما که توسط Convair در اوایل دهه ۱۹۵۰ طراحی و توسعه یافت، اولین پرواز خود را در اکتبر ۱۹۵۳ انجام داد و در آوریل ۱۹۵۶ وارد خدمت شد.

این جت مافوق صوت به دلیل اصطکاک موجی بسیار قابل توجهی که در هنگام پرواز ایجاد می‌شد، در رسیدن به سرعت کروز ۱ ماخ با مشل مواجه می‌شد. F-۱۰۲ یکی از بدترین رتبه‌های ایمنی را در هوانوردی نظامی داشته است. از حدود ۱۰۰۰ فروند ساخته شده، ۲۵۹ فروند به دلیل سوانح حین پرواز از بین رفتند که مرگ ۷۰ خلبان را در پی داشت.

منبع: گجت نیوز