وقایعی مثل حمله به کنسولگری ایران در دمشق و شهادت چند سردار بزرگ وطن، نشان داد راهبرد حذف غده سرطانی صهیونیستی یک ایده ملی‌گرایانه تمام‌عیار است.
فرهیختگان نوشت: از فروردین ۱۴۰۲ تا فروردین ۱۴۰۳ رژیم‌صهیونیستی شش حمله نظامی علیه نیرو‌های مستشار ایرانی حاضر در سوریه انجام داده که حاصل آن ۱۷ شهید بوده است. این رقم نزدیک به دو برابر تعداد ۱۰ شهیدی است که در طول ۹ سال گذشته توسط رژیم‌صهیونیستی به شهادت رسیده بودند. این آمار نشان می‌دهد رژیم‌صهیونیستی در تقابل با ایران کنش جسورانه‌تری از خود نشان می‌دهد. برخی کارشناسان این افزایش حملات را واکنش رژیم‌صهیونیستی به شکست در نبرد غزه دانسته و علت آن را تلاش برای گسترش دامنه جنگ و جذب حمایت‌های نظامی و مالی بیشتر عنوان می‌کنند.
برخی نیز اهمیت نیرو‌های به‌شهادت‌رسیده را نشان‌دهنده ضعف اطلاعاتی ایران دانسته و با منفعلانه توصیف کردن واکنش‌های ایران به اقدامات پیشین رژیم‌صهیونیستی این انفعال را عامل جسارت رژیم‌صهیونیستی برای تکرار جنایت می‌دانند. این گروه فهم تقلیل‌گرایانه از اتفاقات منطقه را عامل رویکرد انفعالی می‌دانند و معتقدند ایران باید برای افزایش بازدارندگی قدرت خود را با استراتژی‌های جدید و جامع بازتولید کند. به‌طور کلی، اما برای بازگشت به بازدارندگی فعال باید چهار اصل مورد توجه قرار گیرد.
۱. واکنش‌ها باید به دور از هیجان و احساس باشد؛ اینکه بدون هیچ‌گونه پشتوانه و ایده جامعی صرفا با هدف پاسخگویی به مطالبه عمومی اقدامات تقابلی در دستورکار قرار گیرد احتمال خطا را بالا برده و به کلان‌ایده نابودی اسرائیل لطمه می‌زند.
۲. موثر‌ترین اقدام در دستورکار قرار گیرد نه رسانه‌ای‌ترین؛ باید توجه داشته باشیم که در یک نبرد نظامی با توجه به انبوه چالش‌ها گزینه‌های محدودی برای عملیات وجود دارد که باید موثر‌ترین آن پیاده‌سازی شده و ظرفیت نیروی انسانی و تجهیزاتی خرج آن شود. موثر‌ترین اقدام نیز لزوما رسانه‌ای‌ترین اقدام نیست.
۳. پازل جنگ را کلان ببینیم؛ برای اینکه درکی از موقعیت ایران داشته باشیم و از این موقعیت تعبیر به قدرت یا ضعف کرده و متناسب با آن نسخه تجویز کنیم باید همه اقدامات را به‌صورت جامع و در یک پازل ببینیم در غیر این صورت با یک ضربه تلقی شکست و با یک دستاورد تلقی پیروزی از میدان خواهیم داشت که این امر ما را در تحلیل صحیح میدان عقیم می‌کند.
۴. تصمیم ملی درگیر جناح‌بندی‌های سیاسی نشود؛ علاوه‌بر مواجهه هیجانی عامل دیگری نیز وجود دارد که مواجهه عقلانی را به خطر بیندازد. اگر گروه‌های سیاسی صرفا برای سلب مسئولان از خود و مقصرنمایی رقیب رویکرد‌های یکدیگر را تخریب کرده یا رویکرد‌های پوپولیستی را در صحنه نبرد پی بگیرند مانع از اتخاذ رویکرد‌های عقلانی شده و امکان پیروزی در صحنه نبرد را کاهش می‌دهند.
سایر اخبار
غیر قابل انتشار: ۰ | در انتظار بررسی: ۰ | انتشار یافته:
پرطرفدار