او که پس از جدایی از همسرش به تنهایی سرپرستی چهار فرزندش را بر عهده دارد می‌گوید: «می‌توانی به همه بگویی که هزینه کارزار‌های انتخاباتی‌ام را از نظافت توالت‌ها به دست آورده‌ام».
زی‌سان: من در خانه کوچک یونی سری راهایو در محله شلوغ و پر‌جمعیتی در جنوب جاکارتا هستم. اتاق نشیمن فقط با کمدی چوبی از اتاق خواب جدا شده است.
راهایو که خدمتکار خانگی است به من می‌گوید: «دستم به دهانم نمی‌رسد و به سختی مخارج زندگی را تأمین می‌کنم، اما تلاش می‌کنم روحیه‌ام را خوب نگه دارم».
گذران زندگی با درآمد او در پایتخت اندونزی کار آسانی نیست، اما او تصمیم دارد به هر قیمتی در انتخابات آینده کشور شرکت کند.
او که پس از جدایی از همسرش به تنهایی سرپرستی چهار فرزندش را بر عهده دارد می‌گوید: «می‌توانی به همه بگویی که هزینه کارزار‌های انتخاباتی‌ام را از نظافت توالت‌ها به دست آورده‌ام».
۱۴ فوریه قرار است بیش از ۲۰۰ میلیون رأی‌دهنده اندونزیایی پای صندوق‌های رأی بروند تا رئیس‌جمهور بعدی این کشور را انتخاب کنند و در انتخابات منطقه‌ای و محلی هم قرار است نمایندگان و اعضای شورا‌ها انتخاب شوند.
خانم راهایو برای یکی از ۱۰۶ جایگاه در شورای شهر جاکارتا وارد رقابت‌های انتخاباتی شده است و در این راه باید با ۱۸۰۰ نامزد دیگر به رقابت بپردازد.
بیشتر نامزد‌های دیگر به‌طور‌معمول میلیون‌ها و حتی میلیارد‌ها روپیه اندونزی برای کارزار‌های انتخاباتی خود خرج می‌کنند، خانم راهایو می‌گوید با جمع کردن حقوق ماهانه‌اش توانسته است ۵ میلیون روپیه (۳۱۷ دلار) برای شرکت در رقابت‌های انتخاباتی پس‌انداز کند.
نبرد او مانند نبرد داوود بی‌هیچ ساز‌وبرگی در برابر جالوت با زره و سلاح و قدرت فراوان است و در چنین مصاف نابرابری پیروزی او ناممکن به نظر می‌رسد.
خانم راهایو می‌گوید: «من کاندیدای «ضعفا» هستم». اصطلاحی که اشاره به حاشیه‌نشینان اجتماع و افرادی که از نظر اقتصادی و معیشتی در وضعیت مناسبی نیستند اطلاق می‌شود.
خانم راهایو روز‌های نادر مرخصی و فراغت از کار را صرف پرداختن به کارزار‌های انتخاباتی می‌کند و در خیابان‌ها و کوچه‌های باریک و پیچ‌در‌پیچ جاکارتا با موتور‌سیکلت خود خانه‌به‌خانه به دیدار هواداران و رأی‌دهندگان می‌رود.
در این دیدار‌ها یونی سری راهایو خود را معرفی می‌کند و تقویم و سالنامه‌ها و برچسب‌هایی با تصویر خودش، میان آن‌ها پخش می‌کند. بر همه آن‌ها لوگوی نارنجی‌رنگ حزب کار که او نمایندگی می‌کند نقش بسته است.
همانطور که اعلامیه‌ها و تقویم‌ها و اوراق دیگر تبلیغاتی خود را میان مردم پخش می‌کند فریاد می‌زند: «التماس دعا! از من پشتیبانی کنید!».
او می‌گوید: «برای به اشتراک گذاشتن پوستر‌های انتخاباتی از شبکه‌های اجتماعی استفاده کردم، چون ارزان‌تر تمام می‌شد».
برخی از اهالی بازخورد‌های مثبتی ارائه می‌دهند، اما دیگران بی‌تفاوت هستند، اما این بی‌تفاوتی خانم راهایو را از تلاش باز‌نمی‌دارد.
او می‌گوید: «کارگران خانگی باید نماینده‌ای در شورای شهر داشته باشند تا بتوانیم سیاست‌ها و قوانینی به نفع آن‌ها تنظیم کنیم».
او که دوره دبیرستان را تمام کرده است قبول دارد که هیچ تجربه کار سیاسی ندارد. اتحادیه او را پیشنهاد داده است تا نامزد انتخاباتی حزب کار باشد.
او می‌گوید: «اول نمی‌خواستم این پیشنهاد را قبول کنم، اما آن‌ها ناچار باید ۳۰٪ از نامزد‌ها را از میان زنان انتخاب می‌کردند. من با بی‌میلی وارد جریان ثبت‌نام شدم، اما همه مراحل گزینش را با موفقیت پشت سر گذاشتم و قبول شدم».
خانم راهایو که از سال ۲۰۱۸ به کارگری خانگی مشغول است می‌گوید که شاهد تبعیض و بی‌عدالتی و آزار جنسی و خشونت‌های کلامی در محل‌های کار خود بوده است.
بنابر آمار اندونزی بیش از ۱۳۵ میلیون کارگر در اندونزی وجود دارد که ۶۰٪ از آن‌ها در بخش‌های غیر‌رسمی مانند کارگری خانگی کار می‌کنند.
موافقت‌نامه‌ها و قوانین محلی برای حمایت از آن‌ها وجود دارد، اما مجلس این کشور لایحه کار کارگران خانگی را تصویب نکرده است، به همین دلیل کارفرمایان به راحتی می‌توانند حقوق این کارگران را زیر پا بگذارند و نادیده بگیرند.
خانم راهایو می‌گوید: «کارگران خانگی در معرض خشونت‌های گوناگونی قرار دارند. برخی از آن‌ها در این کار حتی جان خود را از دست داده‌اند».
«من مواردی را سراغ دارم که یکی را با آب داغ سوزانده‌اند و یکی دیگر دچار برق‌گرفتگی شده است. وضعیت غیر‌رسمی کار برای کارگران زن به‌هیچ‌وجه مناسب نیست».
بر مبنای داده‌های موجود در شبکه ملی حمایت از کارگران خانگی از سال ۲۰۱۲ تا سال ۲۰۲۱ بیش از ۴۰۰ کارگر خانگی با موارد مختلفی از خشونت روبه‌رو بوده‌اند.
«فقط آدم‌های معمولی»
صد‌ها کیلومتر دورتر از جاکارتا، در شهر سولو در جاوه مرکزی اندونزی، سلامت ویدودو، صابون ساز ۴۴ ساله هم در رقابت‌های انتخاباتی شورای شهر شرکت کرده است.
آقای ویدودو در حالی که دستش را بر چرخ صندلی چرخدارش گذاشته است، می‌گوید: «به‌نظر می‌رسد که من کاندیدای فقرا باشم، چون خودم هم فقیر هستم».
اوبه علت ابتلا به بیماری فلج اطفال در کودکی هر دو پایش فلج شده است. سلامت ویدودو زندگی خود را با ساختن و فروختن بطری‌های صابون مایع می‌گذراند.
تبلیغ کارزار انتخاباتی او پخش بطری‌های رایگان صابون مایع با برچسب انتخاباتی خودش روی آنهاست همراه با شماره انتخاباتی و لوگوی حزب عدالت شکوفا که از سوی آن نامزد انتخابات شده است.
سلامت می‌گوید: «من بطری‌های صابون را بین زنان خانه‌دار پخش می‌کنم».
تهیه و چاپ برچسب‌ها و تبلیغات خرج دارد و او پولی در بساط ندارد به همین دلیل فقط می‌تواند هر بار تعداد محدودی چاپ کند.
هر روز او ۱۰٬۰۰۰ روپیه (۰،۶۴ دلار) کنار می‌گذارد و هر وقت به اندازه کافی بتواند پول جمع کند مقداری برچسب سفارش می‌دهد.
او می‌گوید: «هر بار در کار سود ببرم می‌توانم برچسب تبلیغاتی سفارش بدهم. هر وقت پول بیشتری درآورم دوباره سفارش می‌دهم».
ماجرای خانم راهایو و آقای ویدودو در سیاست اندونزی مانند سوزن در انبار کاه می‌ماند، اما آن‌ها در این مسیر تنها نیستند.
در انتخابات سال ۲۰۲۴ بیش از هر زمان دیگری کاندیدا‌هایی با زمینه حاشیه‌نشینی و فقر وارد رقابت‌های انتخاباتی شده‌اند. شعار کارزار انتخاباتی امسال حزب کار این است: «نه نام‌آوران، نه افراد مشهور فقط آدم‌های معمولی».
دامنه و گوناگونی افرادی که به عنوان نامزد‌های ۲۴ حزب سیاسی عرصه سیاست اندونزی وارد کارزار شده‌اند هم وسیع‌تر از پیش است.
کاندیدا‌هایی از میان افراد ترنس و جوامع بومی و اقلیت‌های قومی و حتی رانندگان پیک موتوری آنلاین مشاهده می‌شوند.
حوریه، کارشناس امور سیاسی از دانشگاه اندونزی معتقد است احتمال موفقیت این نامزد‌ها در انتخابات به طور «بالقوه پایین» است، چون این نامزد‌ها فاقد سه وجهه اساسی برای موفقیت هستند: وجهه مالی، سیاسی و اجتماعی.
جنبه مالی برای سرمایه‌گذاری در فعالیت‌های انتخاباتی که احزاب آن را پوشش نمی‌دهند مانند تبلیغات انتخاباتی، دستمزد‌ها و اطلاع‌رسانی لازم است. جنبه سیاسی هم برای موقعیت استراتژیک کاندیدا روی برگه رأی اهمیت دارد و هرچه این موقعیت بالاتر باشد بهتر است.
خانم حوریه می‌گوید: «جنبه اجتماعی مانند محبوبیت یا شهرت اجتماعی هم اهمیت فراوانی دارد. با محاسبه ریاضی می‌توان دید که احتمال موفقیت نامزد‌های بدون حمایت و پشتیبانی خیلی کم است»؛ و این موضوعی است که خانم راهایو را هم آزرده کرده است.
او این موضوع را قبول دارد و می‌گوید: «بیشتر اوقات احساس می‌کنم اعتماد‌به‌نفس کافی برای رقابت با کاندیدا‌های دارای پشتوانه‌های مالی، شهرت و شبکه‌های قدرتمند اجتماعی را ندارم».
«می‌دانم که بعضی از کاندیدا‌ها روغن و برنج و مواد غذایی دیگر بین مردم پخش کرده‌اند».
اما خانم یونی سری راهایو باور دارد که شرکت او در این انتخابات تجربه ارزشمندی برای همه کارگران خانگی که پا در راه او بگذارند خواهد بود.
«شاید ۱۰ تا ۱۵ سال طول بکشد تا کارگران و خدمتکاران خانگی بتوانند نمایندگانی توانمند شوند، اما راه رسیدن به این هدف از همین جا شروع می‌شود».
منبع: بی بی سی
سایر اخبار
غیر قابل انتشار: ۰ | در انتظار بررسی: ۰ | انتشار یافته:
پرطرفدار