رافائل؛ پسری که هر مادری عاشق داشتنش است

یکی از نقل قول‌های مورد علاقه‌ام از رافائل نادال در اوپن فرانسه ۲۰۱۴ گفته شد: «به نظرم نسل ما الان در حال خروج است. ما مدتی طولانی اینجا بودیم. یک نسل خارج می‌شود و دیگران جای ما را می‌گیرند. این اتفاق ظرف یک شب نمی‌افتد، اما رخ خواهد داد.»

نادال این حرف‌ها را ۱۰ سال قبل زد. او پس از آن در ۹ گرند اسلم و ۴ جام دیویس قهرمان شد و پنج بار دیگر در رتبه نخست رده‌بندی جهانی قرار گرفت.

اتفاقی که برای آن نسل طلایی دستاوردی عادی محسوب می‌شود.

سرینا ویلیامز تقریبا تا ۴۱ سالگی بازی کرد. راجر فدرر یک ماه مانده به تولد ۴۰ سالگی‌اش در ویمبلدون حاضر شد. اندی ماری برخلاف تمام پیشبینی‌های پزشکی تا ۳۷ سالگی مبارزه کرد و نواک جوکوویچ هم که هنوز بازی می‌کند.

نادال در دوره‌ای ۱۸ ساله ۶۰ بار با جوکوویچ بازی کرد، اما رقابت با فدرر بود که نبض تپنده دوران حرفه‌ای او شد.

نادال شاید تی‌شرت بدون آستین و شورت ورزشی بلند انتخاب می‌کرد و فدرر ژاکتی پشمی که حروف اول اسم و فامیلش روی آن نوشته شده بود.

پس از این که شیر و خط انداخته می‌شد، نادال با حرکتی زیگزاگی به سمت خط انتهایی زمین جست و خیز می‌کرد و فدرر به آرامی به سوی دیگر گام برمی‌داشت.

ظرافت بازی و خساست فدرر در تحرک موجب می‌شد بازی تهاجمی او چندان به چشم نیاید. اما اگر قرار بود موتور نادال را در زمین تنیس ببینید، می‌شد پیستون‌هایی که کار می‌کنند و جرقه‌هایی که به پرواز در می‌آیند را تصور کرد.

قدرت بدنی‌اش هنگام بازی نفس‌گیر بود و چرخشی که به توپ می‌داد ترسناک. فورهند‌های موزی‌شکلی که به کنار خط می‌زد، جمعیت را به وجد می‌آورد.

نادال ۲۴ مسابقه‌اش از ۴۰ دیدار با فدرر را با پیروزی پشت سر گذاشت، از جمله اولین دیدارشان در اوپن میامی ۲۰۰۴.

اما در میان تمام آنها دو مسابقه داستانی جدا داشت.

فینال ویمبلدون ۲۰۰۸ یکی از جذاب‌ترین دوئل‌های تاریخ ورزش محسوب می‌شود. نادال که به دلیل هیجان مسابقه نتوانسته بود قبل از فینال درست و حسابی بخوابد، تا نزدیکی صبح فیلم می‌دید. اما عصر همان روز و در حالی که هوا تقریبا تاریک شده بود با پیروزی ۷-۹ در آخرین ست مسابقه، مانع از ششمین قهرمانی متوالی فدرر در ویمبلدون شد.

۹ سال بعد فدرر احتمالا بزرگ‌ترین بازگشت حرفه‌ایش را تجربه کرد و در حالی که در ست پنجم ۱-۳ از نادال عقب بود به بازی برگشت و در ۳۵ سالگی قهرمان اوپن استرالیا شد؛ این نخستین مسابقه رسمی فدرر در شش ماه اخیر بود.

نادال در بازی خداحافظی فدرر هم حاضر بود و آنها در حالی که دست هم را گرفته بودند در لیور کاپ ۲۰۲۲ به پهنای صورتشان اشک می‌ریختند.

علاقه آنها به یکدیگر در زمین مسابقه هم مشهود بود، اما زمانی که برای یک مسابقه خیریه در سال ۲۰۱۰ به سوئیس رفته بودند، آشکارا به چشم آمد.

فدرر پرسید: «می‌دانی قرار است چه هدیه کریسمسی برایم بگیری، رافا؟»

از اینجا بود که خنده این دو نفر بند نیامد و فقط پس از چندین بار تکرار بود که سرانجام نادال توانست بگوید که اکتبر آینده برای بازی راهی زوریخ خواهد شد.

وقتی حرف نادال زده می‌شود، پای فدرر هم وسط می‌آید و همین طور رولان گاروس.

نادال ۱۴ بار قهرمان این گرند اسلم شد و حالا یک مجمسه فولادی ۳ متری هم به افتخارش در مجموعه رولان گاروس نصب شده است.

نادال در گفتگویی که با بی‌بی‌سی در سال ۲۰۱۵ داشت از سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۱۰ به عنوان قهرمانی‌های مورد علاقه‌اش نام برد: «۲۰۰۶ برایم خاص بود، چون که من در پایان سال یک مصدومیت خیلی مهم (یک بیماری مادرزادی بسیار نادر در پای چپ) داشتم و دکتر‌ها مطمئن نبودند که من بار دیگر بتوانم در بالاترین سطح حرفه‌ای رقابت کنم. سال ۲۰۱۰ هم طبیعتا به دلیل شکست سال ۲۰۰۹ برایم خیلی خاص بود.»

شکست مقابل رابین سودرلینگ در دور چهارم اوپن فرانسه، نخستین باخت نادال در این مسابقات بود. این لحظه‌ای خیرکننده و در عین حال غافلگیرکننده در جهان بود؛ لحظه‌ای که بازیکنان بسیار کمی تجربه‌اش کرده‌اند.

نادالی که من در مصاحبه‌های مطبوعاتی و محوطه بازیکنان دیدم، همواره فردی بسیار باشخصیت بود. اگر مصاحبه با دوربین بود، او با تمام اعضای گروه دست می‌داد و همیشه در برابر افرادی که گفته‌هایش را به سرعت می‌نوشتند، حوصله داشت.

دل ما برای حالت چهره متعجب و ابروی چپی که هنگام سئوالات بالا می‌رفت، تنگ خواهد شد. احتمالا کسی کند شدن روند بازی را دوست ندارد، اما من از همین حالا نسبت به کار‌های روتینی که رافا هنگام سرویس می‌کرد، حالت نوستالژیکی پیدا کرده‌ام.

سرویس‌هایی که با بالا کشیدن شورت‌هایش، بالا کشیدن دو آستین پیراهن، فشردن بینی و کنار زدن مو‌های عرق کرده بالای گوش‌هایش همراه بود.

همین طور دو بطری آبی که وقتی از هر کدام یک قلپ می‌نوشید، با دقتی میلمیتری در جای قبلی خود قرار می‌گرفتند.

من هنوز راجع به زانو‌های نادال که برایش زمان زیادی در زمین تنیس گذراندند، صحبت نکردم. او اغلب می‌گفت که دوست دارد در زمین‌های سخت (هارد کورت) بازی کند، اما بدنش چندان موافق این موضوع نبود.

نادال در تورنمنت ایندین ولز ۲۰۱۹ گفت: «شاید باید بهای این را در ۴۵ سالگی بدهیم. دیدن اسطوره‌هایی که در کنار زمین به سختی راه می‌روند، سخت است.».

اما سویه مثبت ماجرا قهرمانی در ۲۲ گرند اسلم، مدال طلای انفرادی و دو نفره المپیک، چهار قهرمانی در جام دیویس، و ۲۰۹ هفته در صدر جدول رده‌بندی جهانی است که دستاوردی خاص به شمار می‌رود.

فلیسینانو لوپز، تنیس‌باز هموطن نادال، در مستند سال ۲۰۱۵ بی‌بی‌سی گفت: «به نظرم رافا چیزی فراتر از یک بازیکن بزرگ تنیس خواهد شد. در جامعه اسپانیا همه عاشق او به عنوان یک فرد هستند.»

«نحوه رفتار نادال در زمین (مبارزه تا آخرین نفس) موجب ارتباط گرفتن او با مردم می‌شود. رافا پسری است که هر مادری عاشق داشتنش است.»

منبع: بی بی سی