چرا ادرار زرد است؟

زی‌سان: آیا تابه‌حال فکر کرده‌اید چرا ادرار زردرنگ است؟ آیا این موضوع تا مدت‌ها فکرتان را مشغول کرده و کنجکاو هستید دلیل آن را بدانید؟ دانشمندان فکر می‌کنند جواب این سؤال را پیداکرده‌اند.

همه‌اش به سیستم گوارش ربط دارد و اینکه ما چطور سلول‌ها را خرد و تجزیه می‌کنیم. تا اینجا می‌دانستیم که رنگ زرد ادرار از ماده‌ای به نام اوروبیلین می‌آید. حالا دانشمندان فهمیده‌اند چرا این ماده در بدن ما ساخته می‌شود.

وقت آن است با یک درس علمی، راز زرد بودن ادرارمان را کشف کنیم.

چرا ادرار زرد است؟

رنگ زرد ادرار به دلیل وجود ماده‌ای شیمیایی به نام اوربیلین است. اوروبیلین درنتیجه شکسته شدن و تجزیه سلول‌های خونی به وجود می‌آید. ماده اولیه‌ای که از شکستن این سلول‌ها به وجود می‌آید، ماده‌ای نارنجی‌رنگ به نام بیلی‌روبین است. بیلی‌روبین وارد سیستم گوارش ما می‌شود و در روده ما بعد از سر گذراندن مجموعه فرایند‌های بیولوژیکی خارق‌العاده، تبدیل به ماده‌ای دیگر می‌شود.

این ماده جدید نام علمی بلندی دارد: اورو بیلی‌روبین. چطور است ببینید می‌توانید سریع تکرارش کنید؟

سلول‌های خونی چه هستند؟ خون از ترکیبی از گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید، پلاکت‌ها و پلاسما تشکیل‌شده است.

کار گلبول‌های قرمز این است که اکسیژن را به سراسر بدن برسانند.

آن‌ها اکسیژن را از ریه‌ها به خود جذب می‌کنند و آن را از طریق رگ‌های بدن به سراسر بدن و به اندام‌هایی که به آن نیاز دارند، منتقل می‌کنند.

به لطف فرآیند‌هایی که در بدن اتفاق می‌افتد، این ماده درنهایت تبدیل به اوروبیلین می‌شود که باعث زردی ادرار می‌شود.

ادرار از کلیه‌ها به جریان می‌افتد، در مثانه ذخیره می‌شود و وقتی به دستشویی می‌روید، از مثانه بیرون رانده می‌شود و وارد توالت می‌شود.

در فضا، وقتی ادرار از بدن خارج می‌شود، کاملاً از دید شما پاک نمی‌شود. فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی، ادرار خود را بازیافت می‌کنند و در کنار عرق و رطوبتی که از تنفس به دست می‌آید، از آن برای تولید آب استفاده می‌کنند.

آن‌ها با استفاده از دانش آن را تبدیل به آبی کاملاً قابل آشامیدن می‌کنند.

دانشمندان توانسته‌اند ۹۸ درصد از ادرار و عرق فضانوردان را بازیابی کرده و آن را به آبی تمیز برای آشامیدن تبدیل کنند.

این ابتکاری فوق‌العاده است به این دلیل که نه تنها موجب صرفه‌جویی در مصرف آب می‌شود، بلکه به معنای سفر‌های طولانی‌تر فضایی بدون نیاز به تجدید منابع آب فضانوردان است.

هر فضانورد در ایستگاه بین‌المللی فضایی روزانه به حدود سه و نیم لیتر آب آشامیدنی نیاز دارد. اما اگر سفر آنان ماه‌ها طول بکشد، مقدار آبی که مصرف می‌شود، وزن زیادی برای حمل به فضا است؛ بنابراین دانشمندان تلاش کردند تا راه‌هایی برای تبدیل آبی که بدن‌شان تولید می‌کند به آبی بی‌خطر برای نوشیدن پیدا کنند.