بیفالو؛ پستاندار عجیب و غول‌پیکری که حاصل جفت‌گیری اجباری گاو نر اهلی و بوفالو است!

بیفالو که از جفت شدن یک گاو اهلی نر و یک گاومیش کوهان دار آمریکایی ماده به دنیا می‌آید، نمونه‌ای کلاسیک از حیواناتی است که با توسط انسان‌ها پرورش داده شده است.

به گزارش «زی‌سان» به نقل از راز بقا، این هیبرید‌ها عمدتاً برای گوشتشان پرورش داده شده اند، زیرا بزرگتر از گاو و مطیع‌تر از گاومیش کوهان دار هستند.

بیفالو عمدتاً از نظر ژنتیکی و ظاهری گاو است، به لحاظ نژادی یک بیفالو کامل داری ۳۷.۵ درصد ژنتیک گاومیش کوهان دار است، در حالی که حیوانات با درصد بیشتری از ژنتیک گاومیش کوهان دار امریکایی «هیبرید گاومیش کوهان دار» نامیده می‌شوند.

تاریخچه بیفالو 

گاو و گاومیش کوهان دار برای اولین بار در اواسط قرن ۱۹ توسط انسان باهم آمیخته شدند. یکی از اولین تلاش‌ها برای تلفیق نژاد بیسون یا همان گاو کوهان‌دار آمریکایی و گاو اهلی در سال ۱۸۱۵ توسط رابرت ویکلیف از لکسینگتون، کنتاکی انجام شد. آزمایشات آقای ویکلیف تا ۳۰ سال ادامه یافت.

یکی دیگر از تلاش‌های هدفمند اولیه برای تلاقی این دو نژاد توسط سرهنگ ساموئل بدسون، سرپرست زندان استونی مونتین، وینیپگ، در سال ۱۸۸۰ انجام شد. «بدسون» هشت گاومیش کوهان دار را از یک گله اسیر متعلق به «جیمز مک‌کی» خرید و آنها را با گاو اهلی نر جفت کرد. هیبرید‌های پرورش یافته توسط «بدسون» توسط طبیعت شناس کانادایی – آمریکایی متولد انگلستان «ارنست تامپسون ستون» توصیف شد. 

چارلز «بوفالو» جونز، یکی از بنیانگذاران گاردن‌سیتی کانزاس، پس از دیدن مرگ هزاران گاو در کولاک سال ۱۸۸۶، مزرعه‌ای در نزدیکی «پارک ملی گراند کانیون»، برای جفت‌گیری گاو‌های کوهان‌دار و گاو‌های نر تأسیس کرد، با این امید که حیوانات بتوانستند در زمستان‌های سخت زنده بمانند. او در سال ۱۸۸۸ نتیجه این جفت‌گیری را «کاتالو» نامید. «موسوم بوید» کارآفرین ایرلندی – انگلیسی برای اولین بار این کار را در اونتاریو کانادا آغاز کرد و برخی از نتایج خود را در مجله Heredity منتشر کرد. پس از مرگ او در سال ۱۹۱۴، دولت کانادا تا سال ۱۹۶۴ به آزمایشات در زمینه آمیختگی ادامه داد و البته موفقیت چندانی نداشت. به عنوان مثال، در سال ۱۹۳۶، دولت کانادا تنها ۳۰ کاتالو را با موفقیت آمیخته بود.

اوایل مشخص شد که جفت‌گیری یک گاومیش کوهان دار نر با یک گاو اهلی ماده فرزندان کمی تولید می‌کند، اما ظاهراً جفت‌گیری یک گاو نر اهلی با یک گاومیش کوهان دار مشکل را حل کرد. فرزندان ماده بارور بودند، اما به ندرت برای نر‌ها چنین بود. اگرچه «کاتالو» عملکرد خوبی داشت، اما مشکلات جفت گیری به این معنی بود که پرورش دهنده مجبور بود گله‌ای از گاومیش‌های کوهان دار وحشی را نگهداری کند که البته کار دشوار طاقت‌فرسایی بود. 

در سال ۱۹۶۵، «جیم برنت» از مونتانا یک گاو نر هیبریدی تولید کرد که بارور بود. اندکی بعد، «کوری اسکورونک» از کالیفرنیا انجمن جهانی «بیفالو» را تشکیل داد و شروع به بازاریابی هیبرید‌ها به عنوان یک نژاد جدید کرد. نام جدید، «بیفالو» قرار بود این هیبرید را از مشکلات مرتبط با هیبرید‌های قدیمی کاتالو جدا کند. این نژاد در نهایت به طور ژنتیکی حداقل پنج هشتم گاونر و حداکثر سه هشتم گاومیش کوهان دار آمریکایی تعیین شد.

تأثیرات زیست‌محیطی

با وجود محبوبیت در بین گردشگران و شکارچیان، بیفالو‌های فراری بخش‌هایی از اکوسیستم و همچنین خرابه‌های سنگی باستانی را در «گرند کنیون» تخریب کرده و گونه‌های بومی را تهدید می‌کنند. تا سال ۲۰۱۵، تعداد آنها ۵۰ درصد در سال افزایش می‌یافت و حداقل ۶۰۰ حیوان در پارک ملی گرند کنیون پرسه می‌زدند. پارک ملی گرند کانیون به دلیل برخورد‌های توریستی با بیفالو اعلام کرد که در هر یک روز یک تصادف رخ می‌دهد. در سال ۲۰۱۸، پارک شروع به به دام انداختن حیوانات و دادن آنها به قبایل بومی آمریکا در خارج از ایالت کرد. علاوه بر این، شکارچیان داوطلب برای از بین بردن گله‌ها با هدف کاهش جمعیت به ۲۰۰ عدد استخدام شدند. تا سال ۲۰۲۲، گله بیفالو‌ها به ۲۱۶ عدد کاهش یافت که تنها ۴ گله توسط شکارچیان گرفته شده بود.