جهانبخش: خوشحالی بس است!

زی‌سان: علیرضا جهانبخش جزء ۱۱مردی بود که با شکست ژاپن، تاریخ‌ساز شدند. جهانبخش هم بازوبند کاپیتانی را به بازو داشت و هم پنالتی حساس در وقت‌های تلف شده را زد. او پس از مسابقه، حس و حال عجیبی داشت و به نشانه شکرگزاری پیشانی خود را به زمین چمن چسباند.

این بازیکن در گفت‌و‌گویی اختصاصی با جام‌جم درباره آن لحظات و البته بازی مهم با قطر حرف‌هایی ز‌د. 

ابتدا بابت برد شیرینی که برابر ژاپن به دست آوردید، تبریک می‌گوییم. دیدار خاطره‌انگیزی شد، ولی این‌طور که متوجه شدیم روز بعد از مسابقه کلا این برد را فراموش کردید و تمرکزتان روی دیدار با قطر است. 

دقیقا. کار برای ما تمام نشده و ان‌شاءا... دو بازی خوب دیگر در جام برگزار کنیم. ما ژاپن را بردیم، جام را نبردیم. پس خوشحالی بس است و فقط باید به قطر فکر کنیم. در این جام ما پله‌پله بالا رفتیم. هر بازی را به چشم یک فینال دیدیم و خدا را شکر توانستیم به نیمه‌نهایی صعود کنیم. دوره قبل هم ما به این مرحله رسیدیم و دوست نداریم اتفاقی که در امارات رخ داد، اینجا هم تکرار شود. تفکر خود ما این است که دو فینال مهم دیگر در پیش داریم. ان‌شاءا... قطر را ببر‌یم و به فینال بازی‌ها برسیم. 

قطری‌ها به عنوان میزبان و مدعی قهرمانی چقدر خطرناک هستند؟ شاید عده‌ای فکر کنند مثلا بازی با قطر به مراتب راحت‌تر از بازی با ازبکستان است. 

بازی آسان در جام ملت‌ها وجود ندارد. تکلیف تورنمنت‌هایی مثل این مسابقات روشن است. این دوره اکثر کارشناسان گفتند ژاپن قهرمان می‌شود، ولی حذف شد. انصافا هم تیم قدرتمندی بود، ولی اسیر قدرت ایران شد. در مرحله گروهی دیدید که بازی‌ها چقدر نزدیک بود و حتی مدعیان مقابل تیم‌هایی که می‌گفتند ضعیف هستند، تا مرز شکست رفتند؛ بنابراین هرکسی مدعی بازی آسان در جام‌ملت‌ها شد، باور نکنید. قطر هم میزبان مسابقات است و خطرناک. باید هوشیار باشیم. در این مرحله باید خیلی مراقب باشیم. با سختی زیادی به اینجا رسیده ایم. باید خیلی مراقب باشیم. 

این دوره از مسابقات حس و حال خاصی دارد. شما سال‌های سال کنار هم بازی کرده‌اید و خیلی‌حیف است که نتوانید یک جام به دست بیاورید. شما نسل طلایی فوتبال ایران هستید.

راستش این چیزی است که خودمان هم درباره‌اش فکر می‌کنیم. سال‌های سال کنار هم بوده‌ایم. کلی خاطره داریم. در جام‌جهانی با بدشانسی محض نتوانستیم از مرحله گروهی بالا برویم. راستش خود من هم به واسطه این نسل و زحماتی که بچه‌ها کشیده‌اند، دوست دارم جام را ببریم. ولی با حرف زدن این اتفاق نمی‌افتد و باید در زمین بازی ما‌موریت‌مان را درست انجام بدهیم. 

این‌که تو در این تیم بازوبند کاپیتانی را هم بسته‌ای، افتخار بزرگی است. درباره حس و حال کاپیتانی بگو. 

ابتدا پیش از هر چیز باید از باور قلبی‌ام بگویم که ما در تیم‌ملی کاپیتان نداریم و همه یکدل و متحد هستیم. اگر بازیکنی هم بازوبند کاپیتانی را می‌بندد، فقط مسئولیتش را بیشتر می‌کند. برای من افتخار بزرگی است که این بازوبند را بستم. در گذشته بازیکنان بزرگی کاپیتان تیم‌ملی بوده‌اند که همین انرژی و انگیزه من را در زمین بازی مضاعف کرد. 

درباره پنالتی بازی ژاپن هم صحبت کن. کریم انصاری‌فرد پیشنهاد داد و آقای قلعه‌نویی هم گفت پنالتی را تو بزنی. 

قرار بود سامان ضربه را بزند. شک نکنید اگر او هم پنالتی را می‌زد گل می‌شد، ولی از آقای قلعه‌نویی تشکر می‌کنم که هم به من اعتماد کرد و هم این‌که اجازه داد ضربه پنالتی را بزنم. 

استرس بالا بود. حداقل مردمی که پای تلویزیون بودند به سختی صحنه را دیدند

زدن پنالتی در آن موقعیت برای هر بازیکنی سخت است. اگرگل شودکه هیچ، اگر نشود اوضاع به هم می‌ریزد. مطمئن بودم که آن را از دست نمی‌دهم پس با تمام توان ضربه‌ام را زدم. هربازیکن دیگری هم جای من بود، دقیقا همین حس و حال را داشت. 

چه حس خوبی بود که پدر و مادرت هم در ورزشگاه بودند

بله. بعد از بازی هم خیلی خیلی خوشحال بودند. دعای خیر پدر و مادرم و مردم باعث شد پنالتی‌ام تبدیل به گل شود. اگر حمایت آن‌ها نبود قطعا تیم‌ملی نمی‌توانست تا اینجای جام بالا بیاید و ژاپن را شکست دهد. بگذارید از ایرانی‌هایی که به قطر آمده‌اند هم تشکر کنم. تا اینجا در هر مسابقه‌ای به زمین رفته‌ایم تعداد تماشاگران ما بیشتر از تیم حریف بوده. امیدوارم برای نیمه‌نهایی که قطر میزبان است، ایرانی‌های بیشتری به ورزشگاه بیایند. مطمئنم اگر به فینال هم برسیم، تماشاگران بیشتری برای حمایت از تیم‌ملی ایران به قطر می‌آیند. 

بعد از بازی هم اشک ریختی و چه صحنه خاصی رقم زدی

خدای خودم را شکر کردم که جلوی مردم ایران شرمنده نشدم. جلوی همبازیانم و همین‌طور کادر فنی. فشار زیادی روی تیم وجود داشت و خوشحالم که به این مرحله رسیدیم، چون ژاپن قبل از جام نشان داد مدعی اول است و شاید خیلی‌ها فکر می‌کردند ایران بازنده باشد و به خانه برگردیم. برای کل تیم خوشحال شدم، چون با چشمم دیدم همه، چقدر زحمت کشیدند.