نمیتوان گفت که چین با جنگنده جدید خود یکی از پیچیدهترین ماشینهای نظامی جهان را «کپی» کرده است. در عوض، همانطور که The War Zone میگوید، «میتواند از طراحی کلی و اجزای اصلی و فناوریهای خاصی که میتواند بازتولید کند و دادههای لازم برای این کار را دارد، تقلید کند، اما این ایده که یک کپی مستقیم است، به وضوح نادرست است و زمانی که صحبت از مقایسه سخت افزارهای نظامی خارجی با طراحیهای ایالات متحده به میان میآید، چنین چیزی یک موضوع رایج است.»
به گزارش روزیاتو، این بدان معنا نیست که نمیتوان هواپیمای کشور دیگری را کپی کرد (مخصوصاً هواپیماهای کمتر پیشرفته). به هر حال، Tupolev Tu-۴ تقریباً یک نسخه کپی کامل از B-۲۹ Superfortress بود (از ترس گولاگ، مهندسان شوروی دستور استالین را برای کپی کردن بدون ذرهای تغییر پذیرفتند که نکته جالبی است).
War Zone به برخی تفاوتهای اساسی این جنگنده چینی و همتای آمریکایی اش اشاره میکند – از جمله موتورها (J-۳۵A دو موتور دارد در حالی که F-۳۵A یک موتور دارد). نه چین (که به تازگی شروع به تولید موتورهای خود کرده است) و نه روسیه قادر به کپی کردن موتور توربوفن قدرتمند Pratt & Whitney F۱۳۵ به کار رفته در F-۳۵ نیستند.
J-۳۵A همچنین نسبت به همتای آمریکایی خود (تا حدی به دلیل نداشتن نیاز به قابلیت برخاست و فرود عمودی) صیقلیتر و باریکتر است.
با این حال، The War Zone میگوید: «به وضوح عناصر زیادی وجود دارند که حداقل به شدت از F-۳۵ الهام گرفته شدهاند، از جمله ورودیهای DSI، کابین حبابی خلبان و پیکربندی اساسی آن». حتی نام، J-۳۵A، احتمالاً اشاره مستقیمی به F-۳۵A است. هرکسی میتواند یک ماکت (یا چیزی که ظاهراً شبیه به آن باشد) به F-۳۵A بسازد، اما این بدان معنا نیست که F-۳۵A است.
اما جزییات چیزی است که این دو جنگنده را از هم متفاوت میسازد. به عنوان مثال، بخش زیادی از قابلیت مشاهده پایین (یا پنهانکاری) F-۳۵ از روکش بدنه آن ناشی میشود. بخش عمده مرگبار بودن این جنگنده ناشی از سیستمهای کامپیوتری، ارتباطات، حسگرها، رادارها و سایر تجهیزات آویونیکی آن است. در واقع بخش زیادی از این قدرت و توانمندی در کدهای کامیپوتری اف-۳۵ نهفته است.