بسیاری از کارشناسان و تاریخدانان بر این عقیده‌اند که تاریخ با خط آغاز شد، اما یافته‌های جدید برخی دانشمندان نشان می‌دهد که اتفاقا «خط» نه بلکه این «پوشاک» بوده که آغازگر تاریخ بوده است.
در آغاز، انسان‌های اولیه از پوست حیوانات برای خود لباس درست می‌کردند؛ آنها پوست حیوانات را جدا می‌کردند، فرآوری می‌کردند و سپس متناسب بدن انسان می‌ساختند. از این روش هنوز هم در قطب شمال استفاده می‌شود. سپس، صنعت نساجی وارد میدان شد. نخستین بافندگان، منسوجات را به‌شکل پوست حیوانات می‌بافتند یا کرک سطح پارچه را بیشتر می‌کردند تا شبیه خز شود و پارچه گرم و نرم‌تر شود.
به گزارش زی‌سان به نقل از راز بقا، انتقال از عصر تهیۀ لباس از پوست حیوانات به عصر تهیۀ لباس از منسوجات در ادبیات کهن، از جمله «حماسۀ گیلگمش»، ثبت و ضبط شده است؛ «شمهات مقدس» به «انکیدو» خوراک و پوشاک داد و با او رابطۀ جنسی برقرار کرد و بدین‌ترتیب او را، که مردی وحشی بود و در دشت بین‌النهرین زندگی می‌کرد، به موجودی متمدن تبدیل کرد.
یهودیت، مسیحیت و اسلام، همگی، روایتشان از خاستگاه خود را با روایتی از لباس‌پوشیدن آغاز می‌کنند. آدم و حوای عریان بعد از خوردن سیب از درخت ممنوعه باید بهشت عدن را ترک می‌کردند. خود را پوشاندند و شیوۀ جدیدی از زندگی را بر اساس دامداری و کشاورزی پیش گرفتند. قدیمی‌ترین آثار به‌جامانده از حک‌کردن بافت پارچه روی گِل مربوط به سی هزار سال پیش است که بسیار قدیمی‌تر از کشاورزی، سفالگری یا ریخته‌گری است.
اگر این فرضیه را با توجه به یافته‌ها و تحقیقات جدید دانشمندان بپذیریم که تاریخ با پوشاک آغاز شده حالا این سؤال پیش می‌آید که انسان و مردمی که در زمان‌های قدیم زندگی می‌کردند چگونه لباس می‌پوشیدند؟ در واقع می‌توان دقیق‌تر نیز شد و پرسید انسان‌ها ۳۰۰ هزار سال پیش چه می‌پوشیدند؟
بر اساس آنچه ژورنال «تکامل انسانی» و بر اساس یافته‌های دانشمندان دانشگاه توبینگن آلمان منتشر کرده، استخوان‌های باستانی به دست آمده از یک محل باستان‌شناسی در آلمان نشان می‌دهد که انسان‌های ۳۲۰ هزار سال پیش پوست خرس‌ها را می‌کندند و می‌پوشیدند. به گزارش راز بقا؛ نشانه‌های یافت شده روی استخوان‌های فالانکس و متاتارس پنجه خرس غارنشین، برخی از اولین شواهد این مسئله را برملا کرده و نشان می‌دهد که خویشاوندان باستانی ما چطور برای زنده ماندن در زمستان‌های سخت آن زمان، پوست خرس‌ها را می‌کندند.
چرا خرس؟!
پوست خرس طبیعتا در برابر سرما محافظ بهتری نسبت به پوست آدمیزاد است. خرس‌ها در گرم‌ترین اوقات هم پوشش گرم دارند. در زمستان، با ایجاد یک لایه زیرین، پوست آنها به عایق بهتری در برابر سرما تبدیل می‌شود. اگرچه جهان در آن زمان بین دو دوره یخبندان قرار داشت، اما زمستان‌ها هنوز هم سخت و سرد بودند. این بریدگی‌های روی پنجه خرس غارنشین نشان می‌دهد که حدود ۳۰۰ هزار سال پیش مردم شمال اروپا به لطف پوست گرم خرس از زمستان‌ها جان به در برده‌اند.
طبیعتا این سوال پیش می‌آید که پوست‌ها چطور تهیه شده‌اند. پوست خرس برای اینکه قابل استفاده باشد، باید خیلی سریع بعد از مرگش کنده شود؛ بنابراین بعید است که کمین کردن در اطراف غار در انتظار مرگ خرس چندان استراتژی کاربردی‌ای باشد. باستان‌شناسان بر این باورند که اگر در یک سایت باستان‌شناسی باقیمانده حیوانات بالغ یافت شود، معمولا به معنای شکار است. در شونینگن، تمام استخوان‌ها و دندان‌های خرس متعلق به حیوان بالغ بود.
روی هم رفته بقایای خرس در شونینگن نشان می‌دهد که انسان‌ها خرس‌ها را شکار می‌کردند و بعد پوستشان را می‌کندند. اینکه دقیقا چطور از این پوست‌ها استفاده می‌کردند، محل حدس و گمان است، اما احتمالا پوست‌ها را می‌پوشیدند یا موقع خواب برای گرم شدن روی خودشان می‌کشیدند.
سایر اخبار
غیر قابل انتشار: ۰ | در انتظار بررسی: ۰ | انتشار یافته:
پرطرفدار