افسانه‌ای که جدی است؛ غول‌ها کجا رفتند؟!

زی‌سان: غول‌ها در افسانه‌های بسیاری از فرهنگ‌های مختلف وجود دارند. ظاهر آن‌ها به ندرت با یک انسان معمولی تفاوت‌های زیادی دارد؛ یعنی شکل ظاهری و کلی آن‌ها به انسان‌ها شباهت دارد.

به گزارش زی‌سان؛ به عنوان مثال سیکلوپ‌ها (Cyclops) در داستانِ ادیسه (نوشته شده توسط هومر)، علاوه بر اینکه غول پیکر بودند، یک چشم بزرگ در مرکز پیشانی‌شان داشتند. در کتاب مقدس ذکر شده که منشأ غول‌های باستانی، الهی است و در افسانه‌های اسکاندیناوی غول‌ها در واقع با خدایان مقابله می‌کنند.

مثلا در بخشی از کتاب مقدس آمده:

«در آن زمان غول‌هایی در زمین وجود داشته‌اند. از آن‌جا که فرزندان الهی با دختران انسان می‌خوابیدند، غول‌ها به دنیا می‌آمدند. آن‌ها افرادی با شکوهِ باستانی قوی بودند.».

اما بیایید ببینیم که چرا مردم در قاره‌های مختلف و در تمدن‌های گوناگون، چنین داستان‌های مشابهی درباره غول‌ها داشتند؟

یک مورخ دانمارکیِ قرون وسطایی، به طرز شگفت‌انگیزی تصور می‌کند که غول‌ها واقعاً وجود داشته‌اند. در غیر این صورت چگونه می‌توان ساختمان‌ها و سازه‌های عظیم‌الجثه باستان را توضیح داد؟!

بسیاری از منابع مکتوب آن سال‌ها، از چنین مواردی صحبت می‌کنند. به عنوان مثال در شعر انگلیسی قدیمی قصه‌ای از دیوار‌های سنگی عظیم گفته می‌شود که گویا توسط غول‌ها ساخته شده است!

همچنین در تعدادی از اسناد تاریخی به موجودات غول پیکر اشاره شده است.

هرودوت درباره به دست آوردن استخوآن‌های دستگیرشدگان جنگجو برای کمک به یک کارزار نظامی توسط اسپارتی‌ها می‌نویسد. گفته می‌شود که این اسکلت دارای هفت ذراع بوده است؛ یعنی به اصطلاح امروزی ۱۱ و نیم فوت یا سه و نیم متر!

دانشمند یونان باستان به نامِ پائوسانیاس (Pausanias) توضیح داده که چگونه در آن زمان، اسکلتی از یک مرد با قد ۱۸ فوت یا پنج و نیم متر در کف رودخانه پیدا شده است.

جوزفوس فلاویوس، یک مورخ رومی، شهادت شاهدان عینی را که خودِ غول‌های زنده را می‌دیدند، رونویسی کرده است.

این ناظران گزارش دادند که چهره‌های غول بزرگ با چهره‌های معمولی انسان متفاوت است و موجودات برجسته‌ای با صدایی شبیه به رعد و برق هستند!

کشیش‌های مسیحی معتقدند در عصر اولیه، قد آدم ۱۳ فوت یعنی حدود ۴ متر بوده است و حوا با قد حدود ۱۰ فوت یا ۳ متر فقط کمی کوتاه‌تر از آدم بوده است. سوابق این نوشته‌ها در بایگانی واتیکان موجود است.

تعدادی اسکلت با طول ۱۳ فوت یعنی ۴ متر در قرن ۲۰ در کوه‌های قفقاز حفاری شدند. سن این اسکلت‌های غول پیکر چیزی در حدود ده‌ها و حتی صد‌ها هزار سال پیش است.

وجود این تعداد زیاد از بقایای اسکلتی، به دانشمندان اجازه می‌دهد تصور کنند که غول‌ها پس از فاجعه جهانی به دنبال نجات جان‌شان به این‌جا منتقل شده‌اند. آن‌ها آخرین پناهگاه و محل تحقیق خود را در یک کتاب بسیار قدیمی با عنوان تاریخ و قدمت که اکنون در کتابخانه دانشگاه آکسفورد ذخیره شده، پیدا کردند.

روایتی از کشف اسکلت غول پیکر در قرون وسطی در کامبرلند (Cumberland) وجود دارد. نقل کرده‌اند که این اسکلت غول‌آسا در زمینی در عمق چهار متری دفن شده و کاملاً پوشیده در لباس نظامی، با شمشیر و تبر جنگی در کنارش، آرمیده است. طول اسکلت چهار و نیم متر است و دندان‌های این مرد بزرگ، ۱۶.۵ سانتی‌متر اندازه‌گیری شده است.

اگر بخواهیم شواهدِ دیگری برای تأیید وجود غول‌ها نام ببریم، باید به ردپای فسیل‌شده عظیمِ یک غول اشاره کنیم؛ به عنوان مثال یک رد پای انسان به طول ۸۰ سانتی متر یا ۲ و نیم فوت در تانزانیا کشف شده است.

ردپا‌های مشابه به اندازه کمی کوچکتر در حدود ۵۰ سانتی‌متر یا یک و نیم فوت در صحرای نِوادا یافت شدند که تقریباً از ۲۵۰ میلیون سال پیش باقی مانده‌اند.

همچنین یک سری از آثار دستی در کنار ردپای دایناسور‌ها در نزدیکی روستایی در ترکمنستان پیدا شده. ارتفاع غولی که آن‌ها را ترک کرده حدود پنج متر تخمین زده می‌شود! دانشمندان می‌گویند این غول ۱۵۰ میلیون سال پیش زندگی می‌کرده است.

جالب است که یک دندان انسان غول آسا، پنج برابر بزرگتر از دندان یک انسان معمولی، در هنگ کنگ در سال ۱۹۳۵ پیدا شد.

یک جمجمه انسان به ارتفاع ۶۰ سانتی متر یا دو پا با دو ردیف دندان در آلاسکا در سال ۱۹۵۰ پیدا شد؛ و یک اسکلت انسان متحجر به طول ۵۰ فوت، یعنی ۱۵ متر نیز در مغولستان در سال ۱۹۹۹ پیدا شدند.

این شواهد عظیم به ما اجازه می‌دهند بدون شک بیان کنیم که غول‌ها واقعاً زمانی وجود داشته‌اند، اما اینکه آیا آن‌ها فقط یک نمونه بوده‌اند که در سراسر زمین مستقر بودند یا اسنکه به نژاد‌های مختلف تعلق داشته‌اند، سوالی است که دانشمندان هنوز به صراحت به آن پاسخ نداده‌اند.

سازه‌هایی که غول‌ها ساخته‌اند کجاست؟

خیلی‌ها می‌گویند اگر غول‌هایی واقعاً وجود داشته‌اند و فقط این افسانه‌ها نیستند که از آن‌ها سخن می‌گویند، باید بتوان سایر آثار زندگی آن‌ها را نیز کشف کرد. مثلا سازه‌های معماری و سایر اشیا.

دانشمندان باور دارند که اشیا عظیم‌الجثه متعددی که در سراسر زمین کشف شده‌اند، اثبات وجود واقعی غول‌ها است. حتی در زمان ما، با تکنولوژی مدرن، ساخت چنین اشیا باستانی بسیار دشوار است و ده‌ها یا حتی صد‌ها هزار سال پیش بدون نوعی مکانیسم بلند کردن مکانیکی، تقریباً غیرممکن بوده که انسان معمولی بتواند چنین سازه‌های بزرگی را بسازد که هنوز هم وجود دارند.

مثلا تراس معروف بعلبک در لبنان و در نزدیکی بیروت واقع شده است. سه تخته سنگ بزرگ با وزن تقریبی ۸۰۰ تُن در آن جاسازی شده است. صفحات یکسان هستند و به گونه‌ای یکپارچه در کنار هم قرار می‌گیرند که حتی نمی‌توان تیغه چاقو را بین آن‌ها فرو برد!

محققان محاسبه کردند که برای نصب فقط یک بلوک سنگی به عرض ۲۱ متر و ۵۴ متر طول به تلاش همزمان حداقل ۳۵۰۰۰ نفر نیاز بوه است. سوال اساسی این است که چه کسی و چگونه و چرا این کار را انجام داده؟

رساله‌های دست نویس عربی می‌گویند که این سازه به عنوان معبد مشتری ساخته شده و موجودات غول پیکر آن را به دستور پادشاه نمرود، درست پس از طغیان ساخته‌اند.

شهر باستانی خدایان در ۳۱ مایلی مکزیکوسیتی نیز، یک مجموعه کامل از بلوک‌های سنگی بزرگ دارد. طبق معمول‌ترین نسخه تاریخی وقایع، این شهر توسط غول‌ها ساخته شده است تا مردم را به خدا تبدیل کند!

طرح آن شبیه مدلی از منظومه شمسی از معبد مرکزی است که منجر می‌شده خورشید در فواصل مختلف به آن‌جا بتابد.

این بدان معنی است که ساکنان این مکان به نوعی حتی در آن زمان باستان، علم نجوم را به اندازه زیاد و کافی بلد بوده‌اند.

در مورد اشیایی نیز که ممکن است غول‌ها ساخته باشند، دانشمندان به مجسمه ابوالهول مصر اشاره می‌کنند. همچنین سنگ‌های جزیره ایستر و شهر خدایان تبت نیز قابل توجه‌اند.

این سازه‌ها نه تنها خود شگفت انگیزند بلکه ارتباط هندسی آن‌ها با یکدیگر نیز هرکسی را شگفت زده می‌کند. به عنوان مثال، یک خط از شهر خدایان تبت به طرف اسفنکس مصر کشیده شده که در صورت ادامه مستقیماً به جزیره ایستر منتهی می‌شود و خط دیگری از شهر خدایان از طریق اهرام مکزیک نیز به جزیره ایستر می‌رسد.

این دو خط ۱.۴ سطح زمین و یک خط از شهر خدایان را ترسیم می‌کنند. استون هنج هم، این ربع را دقیقاً به نصف تقسیم می‌کند.

اما غول‌پیکر‌ها با آمدن مدرنیته چه شدند؟

یک نظریه این است که ناپدید شدن این غول‌ها به برخی فاجعه‌های کیهانی مربوط می‌شود. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد صد‌ها میلیون سال پیش، یک سیارک عظیم الجثه به سیاره ما نزدیک شده و ابعاد این سیارک بیش از اندازه ماهِ فعلی ماست.

فرض می‌شود که این سیارک بدل به یک ماهواره زمینی شده و به همین دلیل گرانش در سیاره ما به طور قابل توجهی تضعیف شده است. پس از آن بود که غول‌ها ظهور کردند و تمدن نسبتاً پیشرفته‌ای را توسعه دادند.

صد‌ها هزار یا حتی میلیون‌ها سال بعد این ماهواره از مدار خود فرود آمد و بقایایش به زمین افتاد و شروع به نابودی بخش‌های از کره زمین کرد. بازماندگانِ این فاجعه از طریق جهش و سازگاری در اندازه باقی مانند. جاذبه کره زمین نیز ناگهان به طرز چشمگیری افزایش یافت. علاوه بر این لایه اُزُن هفت برابر کم شد و تأثیر منفی تابش خورشید را زیاد کرد.

برخی از محققان دریافته‌اند که قبل از این فاجعه، جو زمین یک‌و‌نیم برابر بیشتر اکسیژن داشت. حیوانات بزرگ نیز با اکسیژن بیشتر، به اندازه بیشتر رشد می‌کنند.

همین این امر کمک می‌کند تا پرونده فسیلی همه حیوانات و گیاهان غول پیکر مشخص آن زمان، که بدیهی است در موردِ انسان نما‌های غول پیکر نیز صدق می‌کند را ببندید؛ بنابراین پس از فاجعه کهکشانی بود که اندازه غول‌ها به تدریج کاهش یافت.

طبق گفته برخی از انسان‌شناسان مشهور، قبل از انفجار و سقوط سیارک ماهواره‌ای، ساکنان قاره افسانه‌ای موره، ۵۰ متر داشته‌اند! پس از آن به ۱۸ متر قد کاهش یافته و در نهایت جایشان را به غول آسا‌هایی ۶ متری داده‌اند.

در نتیجه این شرایط جدید محیطی در جهان، غول‌ها در بسیاری از مناطق از بین رفتند. اما در برخی مناطق موفق شدند حداقل تا قرن شانزدهم زنده بمانند.

شما چه فکر می‌کنید؟ به نظرتان غول‌ها واقعی بوده‌اند؟ شواهد محققان کافی است؟ شاید سال‌ها با پاسخ‌های کاملا قطعی فاصله داشته باشیم.