افشای راز تاریخ؛ نژاد «سگ اصحاب کهف» چه بود؟

زی سان: سگ اصحاب کهف، جایگاهی ویژه و قابل توجه دارد. براساس آیات قرآن سگی بوده که به همراه اصحاب کهف به خواب سیصد و نه ساله رفته و با ایشان برخاسته است. گفته شده که او سگ گله بود و هنگامی که چوپانش به اصحاب کهف پیوست، او نیز به ایشان می‌پیوندد.

به گزارش «زی‌ سان» به نقل از راز بقا، هنگامی که از ترس آواز در دادن و آگاه کردن دشمنان، می‌رانندش، او، چون انسان به سخن می‌آید و می‌گوید: «من او را می‌طلبم که شما می‌طلبید...» پس دست از او می‌دارند و او را با خود به غار می‌برند. از امام جعفر صادق (علیه‌السلام) نقل است که سگ اصحاب کهف یکی از سه حیوانی است که به بهشت برده می‌شود.

ماجرای اصحاب کهف

سگ اصحابِ کهف بر پایهٔ آیات قرآن سگ گله، سگ نگهبان و بسیار وفادار بوده و هنگامی که چوپانش به اصحاب کهف پیوست او نیز به آنها می‌پیوندد.

اصحاب کهف یا یاران غار عده‌ای مسیحی بودند که مطابق روایات دینی در دوران حکمرانی یکی از حکمرانان محلی روم باستان به نام دقیانوس، در شهری به نام افسوس که در ترکیه امروزی واقع بوده، زندگی می‌کردند و همگی جز یکی از آنان که یک چوپان به همراه سگش بود از اشراف‌زادگان و درباریان بودند و دین خود را مخفی نگاه می‌داشتند.

اینان سرانجام از ظلم حاکم روزگار به ستوه آمده بر اساس الهامی که از خداوند دریافت نمودند، «پس هنگامی که از خدایان دروغین دوری جستید به غار پناهنده شوید تا پروردگارتان رحمتش را بر شما بگستراند». چون به غار رسیدند. به خواب عمیقی رفتند و در آنجا سیصد و نه سال (طبق نص صریح قرآن در سوره کهف) خواب بودند؛ پس از این مدت که بیدار شدند گمان بردند که چند ساعتی بیش نخوابیده‌اند. اما هنگامی که وارد شهر شُدند همه چیز را دگرگون یافتند.

روایتی موجود است که اصحاب کهف پس از بیداری به شهر می‌روند و می‌بینند همه چیز عوض شده‌است. بعد از جست وجو در شهر دوباره به غار بازمی‌گردند و همگی با هم به عبادت می‌پردازند و هنگام عبادت همگی با هم به سوی معبود، شتافتند.

نژاد سگ اصحاب کهف از چه بود؟

سگ اصحابِ کهف بر پایهٔ آیات قرآن سگی بوده که به همراه اصحاب کهف به خواب سیصد و نه ساله رفته و با آنان بیدار شده است.

گفته شده که او سگ گله، سگ نگهبان و بسیار وفادار بوده و هنگامی که چوپانش به اصحاب کهف پیوست او نیز به آنها می‌پیوندد. هنگامی که از ترس صدای او و آگاه کردن دشمنان، سعی در دور کردن او دارند، او، چون انسان به سخن آمده و می‌گوید: «من او را می‌طلبم که شما می‌طلبید...» پس دست او را می‌گیرند و او را با خود به غار می‌برند.